Przez 4 dni jak byliśmy na Gili Air odpoczęłam jak prawie nigdy dotąd. To miejsce ma niesamowitą atmosferę. Mimo, że jestem typowym mieszczuchem i kocham wielkie miasta i wszystkie ich dobre i złe strony, ta wysepka przemówiła do mnie. Myślę, że dla życia tam mogłabym porzucić miejskie wygody. I zamienić proporcje – cały rok tam i koło miesiąca gdzieś na przykład w Nowym Jorku 🙂
Bali – cudowna wyspa, a Balijczycy to przemili ludzie. W końcu i my tu trafiliśmy. Kiedy z Jakarty wybieraliśmy się samolotem do Surabaya wszyscy pracownicy lotniska dziwili się, że nie lecimy na Bali. Każdy wyrażał ogromne zdziwienie, gdyż wszyscy biali przecież lecą na Bali 🙂 No to koniec końców i my tam trafiliśmy.
Piękna zielona wyspa! O plażach nic Wam nie powiem, ponieważ tym razem ominęliśmy je. Pojechaliśmy do Ubud, miasteczko w środku wyspy, otoczone polami ryżowymi.
Wypożyczyliśmy sobie skuterek i nim też poruszaliśmy się. Ruch uliczny dość gęsty, ale można się przyzwyczaić 🙂
Tarasy pól ryżowych piękne. Wyobrażacie sobie ile pracy wymagało zrobienie tych poletek?! Masa roboty i to ręcznej. Uprawa też nie jest zmechanizowana, bo w sumie niby jak miałaby być.
Ryż uprawiany jest ciągle. Żniwa odbywają się trzy razy w roku, więc praca wre cały czas.
Ale nie tylko ryż jest uprawiany na bali. Uprawiają tam również kawę, kakao, pieprz, wanilię, goździki, palmy kokosowe i trzcinę cukrową. Jednakże dla gospodarki wyspy największe znaczenie ma turystyka. Trochę nabruździły im zamachy terrorystyczne, które miały miejsce w 2002 i 2005 roku. Za zamachami stała islamska organizacja Dżimah Islamija uważana za regionalny oddział Al Khaidy. Na szczęście obecnie jest tutaj spokojnie.
Większość Balijczyków jest wyznawcami hinduizmu, dlatego też na każdym kroku można spotkać świątynie hindu oraz sklepy sprzedające dary dla bogów.
Źródłem słodkiej wody na wyspie są góry. W nich biorą swój początek rzeki, których jest na wyspie masa. Dzięki tym rzekom i tworzonym przez nie jeziorom wyspa jest niezwykle urodzajną krainą.
Trzy wulkany to Agung, Batur oraz Batukaru, tym razem nie udało nam się ich zdobyć, bo biedny Paweł rozchorował się. Ale są w planie na najbliższe indonezyjskie wyprawy. Agnung ma 3142 metry nad poziomem morza – przez tubylców uważany jest za siedzibę bogów! Wieżą oni, że mogą oni wywołać wybuch wulkanu aby ukarać ich za brak szacunku lub inne grzechy.
Bali to świetne miejsce na emeryturę – tanio, piękna pogoda cały rok, raj na ziemi 🙂
Dla bogatszych istnieje nawet coś takiego jak rezydencka wiza emerycka – wymagania to 13 tysięcy dolarów amerykańskich na rok, podpisanie papierka że nie będziemy pracować, wiek co najmniej 55 lat oraz zatrudnienie miejscowej pomocy domowej.
Dla mniej zamożnych – można wybrać opcję bez wizy rezydenckiej. Maksymalnie ile możemy przebywać w Indonezji to 6 miesięcy, potem trzeba opuścić ten kraj i wjechać ponownie 🙂 I tak w kółko 🙂
Śliczny maluch – zabrałabym go gdybym mogła. Chciałam go wyczochrać przynajmniej, ale mamusia nie dała podejść 🙂 Kochająca Mama!
Zapuszczaliśmy się w różne zakątki i do wielu wioseczek. Widoki wszędzie piękne.
Krótki trek w około pól. Gorąco i wilgotno, ale co niesamowite jak tylko wejdzie się między drzewa lasów otaczających pola wilgotność znika a temperatura spada o około 5 stopni!
Jako, że grudzień to pora deszczowa niebo wisiało nisko ciężkie od deszczu. Około południa chmury nie wytrzymały i lunęło. Jak już zaczęło padać to na całego. Pomimo peleryn przeciwdeszczowych byliśmy cali mokrzy. Utopiliśmy też aparat fotograficzny, ale na szczęście był na gwarancji i wymienili nam go 🙂
Kaczuchy wśród ryżu.
Nadciągam 🙂 Bardzo lubię jeździć skuterem – fajna zabawa!
A to nasza strzała!
Kompletnie przemoczeni postanowiliśmy, że czas na obiad i ciepłą herbatę. Lało jak przyjechaliśmy, jak jedliśmy i jak odjeżdżaliśmy też lało 🙂
Ogromne pajęczyny i pełne pająków do tego. Nie mam pojęcia czy jadowite, zapytany o nie Pan recepcjonista w naszym hotelu nie umiał mi odpowiedzieć 🙁
Ale wyglądają dość przerażająco i niektóre były na prawdę duże – miały około 5-8 cm.
A to już ostatni nasz dzień w drodze na lotnisko w Denpansar.
I samo lotnisko nad samym morzem.
Smuteczek, ale wrócimy tam na pewno!
Reading time: 3 min
Jest legenda, która mówi o księżniczce, która żyła na tej wyspie. Ludzie nazywali ją Putri Naga co oznacza smocza księżniczka. Księżniczka wyszła za mężczyznę o imieniu Majo i urodziła mu bliźniaki. Chłopca o imieniu Si Gerong i smoczycę, którą nazwała Orah. Chłopiec wychował się wśród plemienia, natomiast smoczycę Putri Naga ukryła w lesie. Żadne z bliźniaków nie wiedziało o drugim.
Wiele lat później Si Goreng polował w lesie. Zabił jelenia i kiedy szedł do swojej zdobyczy pojawił się wielki jaszczur. Mężczyzna próbował przepędzić stwora, ale ten nie chciał ustąpić. W związku z tym Si Goreng postanowił zabić go, ale kiedy podniósł włócznię pojawiła się świetlista postać Smoczej Księżniczki – jego matki. Stanęła ona między jaszczurem a mężczyzną i powiedziała ‘Nie zabijaj tego zwierzęcia, to Twoja siostra Orah, urodziłam Was oboje, traktuj ją więc jak sobie równą.’
Od tamtego czasu ludzie na Komodo traktują smoki z życzliwością. Poruszają się swobodnie po całej wyspie nie niepokojone przez nikogo.
Podobno w dawnych czasach smoki pożerały starszych ludzi, którzy nie byli w stanie się już przed nimi bronić.
Dorosły waran może ważyć od 70 do 90 kg i może osiągnąć 3 metry długości. Największy żyjący osobnik miał 3.35 metra i ważył 166 kg.
Ten poniżej to pierwszy jakiego udało nam się zobaczyć. Był bardzo nieśmiały, gdyż jak tylko pojawiliśmy się koło wodopoju, postanowił się wycofać i zniknął w zaroślach.
Warany to mięsożercy. Żywią się padliną, ale również polują. Przy pomocy silnych ogonów potrafią ‘znokautować’ dziką świnię czy jelenia. Oprócz silnych ogonów, zabójcza jest również ich ślina, a to dlatego, że zawiera 57 szczepów septycznych patogenów. Kiedy waran ugryzie swoją ofiarę, zatruwa ranę i umiera ona na sepsę. Oczywiście nie dzieję się to natychmiastowo, ale warany są cierpliwe.
Idąc przez las zauważyliśmy grupkę dzikich świń, które zjadały padłego jelenia. Stado dzikich świń jest w stanie przepędzić dorosłego warana od zdobyczy. Zadziwiające, ale prawdziwe. W tym wypadku musiało być podobnie. Gdyż kiedy podeszliśmy bliżej a one uciekły to chwilę później pojawił się wielki waran.
Dość przerażający! Jakieś 3 metry długości i wydawał się jakiś taki ‘nie w sosie’. Nasz strażnik – przewodnik, złapał jelenia i wyciągnął w bardziej widoczne miejsce licząc na to, że będziemy mogli zobaczyć jak warany pożywiają się. Podobno jest to niesamowity i przerażający zarazem widok. Wyrywają one kawały mięsa i połykają w całości.
Niestety nasz jaszczurzy ‘kolega’ nie zrozumiał, że chcieliśmy mu pomóc. Włażenie w zarośla aby zjeść obiad nie jest do końca ‘wygodne’. Zrozumiał to zupełnie opacznie, że jakoby chcemy zabrać mu jego posiłek (tak jak to wcześniej uczyniły dzikie świnie), z tym, że nas się nie bał. Zaczął podążać w naszym kierunku. Na początku strażnik stwierdził, że to nic, że mamy się nie przejmować. Ale waran był coraz bliżej i nie zamierzał zająć się swoim jeleniem…
W pewnym momencie usłyszeliśmy, że mamy uciekać teraz! Hmmm a strażnik był już jakieś 20 metrów przed nami. Podobno był tam po to aby nas bronić w razie ataku smoków.
Muszę powiedzieć, że przestraszyłam się i to bardzo. Wiecie te jaszczury biegają dość szybko! Na szczęście tylko na krótkich odcinkach. Kiedy zaczęliśmy uciekać, pogonił nas trochę i darował sobie. Uffff 🙂
Ciekawostka! W drugiej dekadzie dwudziestego wieku pojawiły się historie o smokach z Komodo, opowiadane przez holenderskich marynarzy stacjonujących na wyspie Flores. Opowiadali oni o smokach zamieszkujących małe wysepki archipelagu Małych Wysp Sundyjskich. W ich opowieściach smoki miały około 7 metrów długości, ogromne cielska oraz pyski stale plujące ogniem. Niezłą wyobraźnię chłopaki miały albo pili za dużo rumu 🙂
Są one niesamowicie ciche. To aż zadziwiające, że tak ogromne zwierze może poruszać się nie wydając kompletnie żadnego dźwięku. Biorąc pod uwagę suche podłoże w lesie jest to jeszcze bardziej zadziwiające. Nie słychać ich zupełnie, dlatego idąc trzeba się cały czas rozglądać dookoła czy jakiś nie nadciąga.
Mają również bardzo czuły węch. Potrafią wyczuć padlinę czy krew na odległość do 9,5 km! Trzeba o tym pamiętać wybierając się tam! Jeżeli macie świeże zadrapania, rany, bądź krwawicie z nosa lub macie miesiączkę – przełóżcie wycieczkę na inny termin.
Smoki żyją 50 lat i więcej. Na starość, jak każdy zwierz, robią się bardziej ospałe i mniej ruchliwe. Są również bardzo inteligentne.
Nasz przewodnik. Jedyna ‘broń’ w jaką jest wyposażony strażnik to ten kij, który ma w ręce 🙂 Ok z wężem może by sobie poradził, ale z waranem chyba nie bardzo. Ten smok co go widać za nami to jeden z cwaniaków, który ‘żeruje’ w pobliżu kuchni. Po co polować jak można zjeść coś co samo do nich przyjdzie, a mianowicie resztki z kuchni.
Trzy takie cwaniaki sobie leżały koło kuchni.
A to jeden ze staruszków smoków. Jeść muszą raz na miesiąc więc resztę czasu mogą spędzić na drzemce. Nie lubią deszczu, chowają się przed nim w norach, lub pod dachem 🙂
I w dodatku na nagrzanych słońcem deskach.
A co staruszkowi się należy 🙂
Smoki można spotkać na kilku wyspach. Jedną z nich jest Komodo (co wcale nie jest dziwne, gdyż ich nazwa wywodzi się od tej właśnie wyspy), kolejne to Rinca, Gili Motang, Gili Dasami oraz Flores. Kiedyś zamieszkiwały również Padar, ale niestety cała populacja tej wyspy wyginęła. Wszystkie te wyspy oraz dwadzieścia innych tworzą Park Narodowy Komodo.
Został on utworzony w 1980 roku, a w 1991 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Niesamowite stwory. Ich ogromne rozmiary przypisywano gigantyzmowi wyspowemu. Były one jedynymi drapieżnikami na wyspie. Jednakże ostatnie badania sugerują, że smoki mogą być reprezentantami populacji ogromnych waranowatych, które zasiedlały kiedyś wyspy od Indonezji do Australii razem z innymi przedstawicielami mega fauny, które wymarły po Plejstocenie. Skamieliny bardzo podobne do smoków z Komodo i datowane na więcej niż 3.8 miliona lat odnalezione zostały w Australii. Obecne warany są podobne wielkością do swoich przodków.
Reading time: 5 min
O mnie
Cześć, mam na imię Wanda. Na moim blogu możecie poczytać o Dubaju, w którym mieszkam, oraz o różnych miejscach, które odwiedziłam :) Kocham podróże i góry, bardzo... kocham też małe futrzaki, które mieszkają ze mną, a mianowicie fretki!