Dziś taki zdjęciowy powrót do Omanu. Uwielbiam fotografować drzwi. Próg to zawsze początek wędrówki, początek czegoś nowego 🙂
Dzień 12 – kolejna wycieczka, tym razem na północ od miasta do mauzoleum biblijnego Hioba i dalej w głąb lądu do ruin zaginionego miasta Ubar.
Pierwszym punktem na naszej trasie był grobowiec biblijnego Hioba. Czemu miałby się tu znaleźć tego nie wie nikt. Jest on ważną postacią również w Islamie i Judaiźmie. Inne miejsce pochówku Hioba możemy znaleźć w Libanie, które jest prawdziwe, wie tylko sam Hiob 😉
Meczet obok grobowca.
Drzewo genealogiczne profetów, poczynając od Adama.
A tu sam grobowiec. Nie jest on jakoś szczególnie imponujacy. Ale jeżeli Hiob był taki wysoki jak odległość między stellami, to był bardzo wysokim mężczyzną!
Mauzoleum z wierzchu. Malutki budyneczek, ale nie bez uroku 🙂
Dalej w głąb lądu na północ. Bardzo dobre drogi, choć nie zawsze szerokie. Ta akurat jest jedna z mniejszych, podrzędnych.
Po wspięciu się drogą pod górę, wyjeżdża się na płaskowyż, który jest poprzecinany kanionami. Pięknie! Zapiera dech w piersiach.
Pozostałości po kozie. Kilka metrów dalej znaleźliśmy kosteczki.
Jaszczureczki, jaszczureczki, cała masa jaszczureczek 🙂 I niesamowita wola życia poniższych roślinek 🙂
Porzucone na zimę osady nomadów hodujących wielbłądy. W ziemie przenoszą się na wybrzeże, a kiedy tam robi się za gorąco, uciekają w góry.
Ubar lub Wubar to legendarne miasto półwyspu Arabskiego. Miasto to szybko urosło w siłę i bogactwo, było to rezultatem położenia na drodze handlowej między morzem a pustynią Rub Al Khali. Według historii powiązanej z Koranem, prorok Hud wielokrotnie ostrzegał mieszkańców miasta przed gniewem boga, który może na nich spaść ze względu na życie jakie wiedli (Czytaj hulaszcze i rozwiązłe). Jednak mieszkańcy miasta mieli te ostrzeżenia za nic i skończyło się to tak, że bóg zniszczył miasto i pogrzebał je pod piaskami pustyni.
Odnalezione zostało po latach poszukiwań w 1992 roku.
Krowy na płaskowyżu. Miła to odmiana. Rzadko tu widać krowy, zazwyczaj są to wielbłądy.
Pole uprawne z systemem nawadniajacym. Wszystkie pola w tej okolicy są okrągłe.
Reading time: 1 min
Dzień 11 – trochę byczenia się na plaży oraz miasto Salalah i Al Husn souq.
Salalah nie jest pięknym miastem, powiedziałabym, że jest wręcz brzydka. Jest to drugie pod względem wielkości miasto Omanu. Najładniejsze w mieście są gaje palmowe.
We wszystkich przewodnikach jest opisany targ Al Husn, zwany również Al Haffa. Moim zdaniem mało imponujący 😊 Można tu kupić całą masę kadzideł, z których Salalah słynie. Oprócz pachnideł jest tu milion sklepów z omańskimi czapeczkami i w zasadzie niewiele więcej.
Pachnidła do kadzideł.
I kadzielnice – hmmm takie coś gdzie spala się te kadzidła. Nie wiem jak to nazwać 🙂
Sklep z czapeczkami
I jeszcze jeden sklep z czapeczkami 🙂 Takich zdjęć mogłabym wstawić kilkadziesiąt 🙂
Można jeszcze kupić paskudne klapki 🙂
A tu Paweł u golibrody 🙂
A to cennik u golibrody 🙂
Targowa uliczka 🙂
I jeszcze wielbłady w mieście 🙂
Reading time: 1 min
Dzień 10 – wypad na wschód od Salalah – Mirbat, punkt z anomalią magnetyczną, baobaby, Sumhuran – ruiny miasta z początków I wieku n.e.
Drugiego dnia w Salalah pojechaliśmy na wschód od miasta. Od razu powiem, że do miejscowości Mirbat nie ma co jechać 🙂 Cokolwiek piszą przewodniki, nic ciekawego tam nie znajdziecie. Miasto to jest niewątpliwie ważne w nowożytnej historii Omanu, ale nic poza tym. Stare miasto nie jest niczym nadzwyczajnym. Poniżej fort, ale raczej wybudowany całkiem niedawno.
Fort jest nieużywany już zupełnie i jak widać przyroda, nawet w pustynnym miejscu zaczyna upominać się o swoje 🙂
Fort z oddali 🙂 A w zasadzie forcik. Budowla jest malutka. W niej właśnie broniło się około 40 ludzi (żołnieże SAS i omańscy) przed atakiem około 300 żołnierzy frontu wyzwolenia Omanu (to ci źli w tej układance) – bitwa miała miejsce 19 lipaca 1972 roku. Tych 40 dzielnych wygrało, choć nie bez strat.
Kolejnym punktem programu było mauzoleum Bin Aliego. Kim jest ów Bin Ali oprócz tego, że synem Alego nie wiem, ale obok znajduje się duży cmentarz. Pojechaliśmy go zobaczyć, gdyż większość cmentarzy tutaj jest ogrodzona wysokim murem i trudno stwierdzić jak wygląda. Z ciekawości więc pojechaliśmy zobaczyć.
Ten biały budyneczek to mauzoleum. Ciekawostka odnośnie muzułmańskich grobów. Jeżeli na grobie stoją trzy kamienie tzn iż jest to grób męski. Groby kobiet mają dwie płyty.
Stare groby są pięknie zdobione, na wielu nowych stoją płyty bez zdobień.
Następnie pojechaliśmy zobaczyć baobaby jak również punk z zachwianiem pola magnetycznego. Jest to miejsce, gdzie toczysz się pod górkę. Nawet samochody na luzie toczą się tam pod górę, choć moim zdaniem jest to złudzenie optyczne 🙂 A oprócz tego drzewa baobabów. Śmieszne te grube pnie 🙂 I wielbłądy oczywiście 🙂
Duży 🙂 W piątkę nie byliśmy go w stanie objąć!
Jako, że czasem lubimy oglądać klamoty, pojechaliśmy do Parku archeologicznego Sumhuram. Był to kiedyś jeden z większych portów regionu. Park jest otwarty codziennie od 8.00-18.00 wstęp kosztuje 1 riala. Bilety kupuje się przy bramie wjazdowej. Miasto to zostało zbudowane w 3 wieku przed Chrystusem – tak mówią w muzeum na terenie parku. Miasto porzucono w piątym wieku naszej ery, najprawdopodobniej przez to iż piasek zaczął odkładać się na wejściu do Zatoki Rori i odciął on port od morza.
Jak widzicie miasto jest spore!
Obecnie jest odrestaurowywane.
Stare inskrypcje na murach.
Jak widać na powyższym zdjęciu ujście do morza zostało całkowicie odcięte przez rosnącą mierzeję.
Zmęczeni całodziennym zwiedzaniem, pojechaliśmy do miejscowości Taqah w poszukiwaniu restauracji. Poniżej dwa zdjęcia fortów w Taqah. A z jedzeniem w restauracji tam wiąże się zabawna historyjka. Znaleźliśmy restauracyjkę, która wyglądała całkiem przyzwoicie. Wchodzimy do środka i widzimy małe zamieszanie. Podchodzi do nas kelner, który słabo mówi po angielsku i mówi, że nie mają karty dań, tzn. mają, ale tylko po arabsku. Za chwilę wraca z talerzem z ryżem przygotowanym na pięć różnych sposobów i drugim z rybą, kurczakiem i chyba koziną. Mówi, że trzeba wybrać do chcemy 🙂 Znalazł sposób na pokazanie nam co serwuje restautacja! Ogromny plus za pomysłowość 🙂 Oczywiście dodatkowo sałatka ze świeżych warzyw. Zupełnie nie spodziewali się turystów 🙂
Reading time: 3 min
Dzień 9 – lot do Salalah i tam wycieczka na zachód od miasta – Mughsayl, przez ‘księżycowe góry’ i dalej na piękną plażę Fizayah.
Jako że z Muscatu do Salalah jest ponad 1000 km, a po drodze w zasadzie sama pustynia, postanowiliśmy skorzystać z drogi powietrznej i oszczędzić sobie długiej, nudnej i nużącej jazdy. W związku z tum autka zostały w stolicy, a my polecieliśmy na południe. Co prawda Salalah to raj w lecie, kiedy przypada tam pora monsunów, ale my mieliśmy czas w marcu, więc cóż, aby zobaczyć zielone łąki Salalah przyjdzie nam zrewizytować to miejsce 🙂
Lot ze stolicy kraju trwa około półtorej godziny. Lotnisko w Salalah jest nowiutkie i bardzo ładne. Znajduje się na nim kilka wypożyczalni aut, więc bez problemu można się w jedno zaopatrzyć. Po przylocie odebraliśmy nasze, wcześniej zamówione, auto, zawieźliśmy bagaże do hotelu i pojechaliśmy eksplorować to co można zobaczyć na zachód od miasta.
Za miejsowością Mughsail, w zasadzie to kilka domów na krzyż, jest stacja benzynowa Al Maha, a na przeciwko niej droga prowadząca do Al Marneef Cave. Na końcu drogi znajduje się mały parking, obok niego kawiarenka Mocca Cafe, gdzie również można coś zjeść, aczkolwiek wybór nie powala. Z parkingu wiedzie ścieżka w kierunku jaskini, która jest w zasadzie bardziej nawisem skalnym niż jaskinią. Dalej jest ‘park’ z kilkoma zadaszonymi miejscami do siedzenia i podziwiania widoków. W porze monsunów można tu obserwować tzw. blowholes, czyli dziury w ziemi przez które woda jakby wystrzeliwuje w powietrze. Woda może być wyrzucana nawet na 30m! Niestety nie mieliśmy okazji ich zobaczyć, gdyż morze było za spokojne. Kolejny powód aby odwiedzić to miejsce w lecie 😉
Piękne widoki nieprawdaż? Poniżej parking w pobliżu jaskini.
Cwaniak żuraw, chyba, a może czapla, która ustawiła się przy brzegu, gdzie pływa masa małych rybek.
Następnym punktem programu był przejazd przez góry księżycowe (zdjęcia będą na końcu) w drodze na plażę nieopodal małej wioski rybackiej Fizayah. Jako że droga na plaże jest dość stroma i szutrowa, polecam auto 4×4 aby tam dojechać. A na prawdę warto. My mieliśmy ogromne szczęście, gdyż byliśmy sami. Po drodze spotkaliśmy kilka grup wielbądów.
A na samej plaży, która jest na prawdę urzekająca, stada krabów 🙂
I ryb skoczków. Tak poniżej na zdjęciu jest rybka 🙂
W drodze powrotnej zauważyliśmy baobaba, kwitnącego na dodatek 🙂
I kolejne wielbłądy 🙂
A to droga przez góry księżycowe. W porze monsunowej można na nich zobaczyć drzewa frankincense, z których produkuje się słynne na cały świat kadzidło.
Jak widać w Omanie drogi są niesamowite!
Reading time: 2 min
Dzień 8 – zwiedzanie Muscatu; meczet imienia Sułtana Qaboosa, następnie forty Al Jilali i Al Mirani oraz pałac sułtna w starym mieście; muzeum Bait al Baranda i wieczorem Mutrah souk raz jeszcze.
Meczet imienia sułtana Qaboosa mieści się w dzielnicy Gubrah, można go zwiedzić od soboty do czartku, za darmo, w godzinach od 8-11 rano. Otawrty został w 2001 toku i jest jednym z największych w krajach zatoki, może pomieścić około 20 tysięcy wiernych!
Żyrandole są zrobione z kryształków Swarowskiego, tak jak w meczecie w Abu Dhabi i Doha. Arabowie uwielbiają błyskotki.
Dywan, który leży na podłodze głównej sali modlitewnej utkany został w Iranie przez 400 tkaczek. Praca ta zajęła 4 lata. Dywan ma wymiary 60 na 70 metrów i waży bagatela 21 ton!
Shot with DXO ONE Camera
Sala modlitewna dla kobiet.
Ogrody otaczajace meczet.
Lwie paszcze 🙂 Te kwiaty kojarzą mi się z dzieciństwem.
Jeżeli chcecie się wybrać do meczetu to pamiętajcie o odpowiednim stroju. Ze względu na ograniczone godziny często są tam tłumy, dlatego leoiej pojechac tam wcześniej. My byliśmy w okolicach 9 i już było dość tłoczno.
Po odwiedzinach w meczecie pojechaliśmy do dzielnicy, która nazywa się Stary Muscat (Old Muscat) gdzie znajduje się Pałac Al Alam, czyli jedna z sześciu rezydencji rządzącego Omanem sułtama Qaboosa. Jest to również najważniejsza z rezydecji. Zbudowana została w 1972 roku. Nieopodal pałacu mieszczą się stare portugalskie forty Jalali i Mirani. Oba forty są zamkniete dla zwiedzających.
Forty Jalali
Pałac Al Alam
Fort Mirani
Jacht Sułtana.
Muscat to duże i zróżnicowane miasto. Ma kilka starych dzielnic i wiele bardzo nowoczesnych. Najbardziej zadziwiające jest to, że w latach 70tych praktycznie nie istniało. Oman taki jakim jest teraz istnieje od 1970 roku, kiedy to obecny sułtan przejął władzę. Choć w zasadzie bardziej od 1975 roku, kiedy to Oman został zjednoczony. Od tamtej pory rozwija się dość sprawnie.
Reading time: 1 min
Dzień 7 – Wadi Tiwi, grobowce nieopodal Jaylah, Bimmah Sinkhole, a wieczorem po dotarciu do stolicy kraju souq Mutrah.
Dzień zaczynamy od Wadi Tiwi. Piękny kanion wypełniony zielenią. Prowadzi przez niego wąska droga, w większości z całkiem niezłą nawierzchnią. Częściowo droga jest szutrowa, ale też dobra do jazdy. Widoki są zapierające dech w piersiach! Droga kończy się w wioseczce Mibam. Można dalej powędrować na nogach, ale mu niestety nie mieliśmy na to czasu.
Przy wjeździe do wadi, po obu stronach drogi zajdują się jeziorka. Pasie się koło nich cała masa kózek 🙂
Początek wadi łatwo znaleźć gdyż jest dobrze oznaczone. Główna droga z Muscatu do Sur idzie tym wiaduktem.
A tutaj piękne zdjęcie miłościwie panujacego w Omanie. Jeżeli poczytacie sobie historię Omanu, to ten człowiek, wyglądajacy na sympatycznego starszego pana, zrobił ogromnie dobrą robotę dla swojego kraju.
Potem pojechaliśmy zobaczyć starożytne grobowce w Jaylah. Szutrowa droga wspina się z poziomu morza na ponad 1200 mnpm. Aby pojechać je zobaczyć trzeba mieć dobry samochód z napędem na cztery koła i… nie bać się! Droga wiedzie stromo pod górę, ale pod górę nie jest strasznie, gorzej jest w drugą stronę 😉
Droga prowadzi na piękny płaskowyż. Znajduje się tam parę malutkich wioseczek, jak ta poniżej z domkami przyklejonymi do skał.
Grobowce zostały zbudowane w epoce brązu. Najwyższy ma około 10 metrów wysokości.
Grobowce te to przykład niesamowitej precyzji i kunsztu! Zobaczcie z jaką precyzją zostało to zbudowane. Przypominam tylko, że epoka brązu zaczęła się 3500 lat przed naszą erą. Budowniczowie tych budowli byli niesamowicie zawzięci – zbudować coś z taka precyzją, na środku niczego! Nie do końca rozumiem co nimi kierowało. Dostać się tam jest na prawdę trudno! Piękne miejsce, ale i tak nie rozumiem po co.
Taki jest widok ze szczytu, tuż przed zjazdem na dół.
Kolejny przystanek na trasie to Bimmah Sinkhole (Hawiyat Najm). Jest to bardzo turystyczne miejsce i masa ludzi tutaj przyjeżdża. Lokalna legenda mówi o meteorycie, który spadł w to miejsce. Nazwa Hawiyat Najm z arabskiego tłumaczy się jako spadająca gwiazda. Niestety prawda jest mniej ekscytująca 🙂 Miejsce to powstało oczywiście w wynilu procesów krasowych. Ale i tak jest piękne!
Koniec naszej trasy to stolica Omanu, Muscat. Po przyjeździe wybraliśmy się na kolację i zobaczyć Muttrah Souq. Dla chcących go odwiedzić otwarty jest codziennie od 8.00-13.30 i 16.00-22.00. Godziny otwarcia zmieniają się w Ramadanie i inne święta. W dzień godziny takie same, wieczorem do 24.00.
Muttrah to jedna ze starszych dzielnic Muscatu. Piękne stare budynki wzdłuż wybrzeża. Znajdują się tutaj również doki, w których zacumowane są jachty sułtana. Muttrah Souq to jedna z większych atrakcji stolicy. Myślę, że warto tam wybrać się wieczorem, ma wtedy większy urok 🙂
Reading time: 2 min
Dzień 6 – Al Ayjah – miasteczko opanowane przez kozy. Sur – portowe miasto ze stocznią budującą statki dhow. Qalhat – ruiny średniowiecznego protu.
Al Ayjah to w zasadzie dzielnica Sur. Leży po drugiej stronie zatoki i łączy się z miastem mostem. Wioseczka jest bardzo ładna i opanowana przez stada kóz. Aż dziwne, że nie mam ani jednego zdjęcia!
Nowoczesna latarnia morska pasuje tam jak ulał, ale pewnie dlatego, że zbudowana jest w starym stylu.
Widok na baszty po drugiej stronie zatoki.
Al Ayjah od strony morza.
Warto przespacerować się po tej uroczej wioseczce. Jest tutaj również Al Hamooda Fort lub po prostu Al Ayjah Fort. Jako, że widzieliśmy już kilka wcześniej ominęliśmy go i nie poszliśmy oglądać. Pojechaliśmy dalej do wioseczki Qalhat, która zwana jest środniowiecznym Dubajem.
Do szesnastego wieku był to jeden z najważniejszych portów na omańskim wybrzeżu i drugie pod względem ważności miasto w królestwie Hormuz. Sława tego miasta przyciągnęła tutaj takich wielkich podróżników jak Marco Polo czy Ibn Battuta. Miasto świetnie się rozwijało i funkcjonowało pomimo tego, że w okolicy nie ma ziemi potrzebnej do produkcji żywności i cała była sprowadzana. Początkiem końca tego miasta było ogromne trzęsienie ziemi pod koniec czternastego wieku, jednak przetrwało kolejne sto lat. Niestety w 1508 roku Portugalczycy, którzy przybyli w te rejony zmasakrowali miejscową ludność, spalili miasto oraz flotę, która stała w porcie.
Widok na wioseczkę, która leży nieopodal ruin.
Poniżej trochę zdjęć starożytnego Qalhat.
Tutaj też używano rafy koralowej do budowy, choć tutaj mieli też kamienie z pobliskich gór, więc trochę to dziwne.
Wracając do Sur postanowiliśmy podjechać w wadi, które znajduje się tuż obok Qalhat. Wadi mają jakąś magiczną moc przyciągania, zawsze chętnie zaglądam co jest za zakrętem.
Mosty też są fajne 🙂
Wysuszone dno wadi.
Jaskinie też przyciągają 🙂
Po drobnej eksploracji wadi, wróciliśmy do Sur. Sur zaczęło rosnąć w siłę po upadku Qalhat. Zostało najważniejszym portem w rejonie na szlaku handlowym Indie – Afryka Wschodnia. Dodatkowo stało się też ważnym ośrodkiem budowy statków. Przybycie Europejczyków oraz statków parowych podkopało pozycję tego miasta. Ostatnio rośnie znowu w siłę, ale nie z powodu portu czy handlu, tylko dlatego iż niedaleko znaleziono złoża gazu ziemnego i rozpoczęto jego wydobycie.
W Sur w dalszym ciągu buduje się łodzie Dhow, które pływają po morzu Arabskim. Kilka kilometrów za stoczniami znajdziemy małe muzeum z kilkoma łodziami. Jedna z nich to Fatah al Khair, zbudowana około osiemdziesiąt lat temu. Piękna pełnomorska łódź dhow.
Fatah al Khair
Fatah al Khair
Fatah al Khair
Fatah al Khair
Fatah al Khair
Łódź używana przez rybaków i poławiaczy pereł.
Reading time: 2 min
Dzień 5 – Ibra souq, Wadi Bani Khalid, sanktuarium żółwi w Ras Al Jinz.
Zaczęliśmy wcześnie, bo dość długa droga nas czekała. Najpierw pojechaliśmy do Ibra, gdyż znalazłam kilka opinii, że souq (targ) tam jest piękny i można spotkać od czasu do czasu ludzi Bedu. Bedu to beduini dalej żyjący na pustyni. Kobiety ubierają się bardzo barwnie, ale niestety nie udało nam się spotkać żadnej przedstawicielki ☹
Targ to ciąg małych sklepików w parterowych budyneczkach. A to poniżej to zamknięty sklep ze złotem.
I witryna otwartego sklepu ze złotem.
A tu nasze dwa rumaki 🙂
Potem pojechaliśmy do Wadi Bani Khalid. Tam znajduje się piękne jezioro i w związku z tym ogrom zieleni. Taki szmaragd Omanu, chociaż nie jedyny, jest ich więcej! Miejsce jest cudowne. Przyjechaliśmy w piątek, więc spotkaliśmy masę lokalnej ludności zażywającej kąpieli. Mimo całej tej masy ludzi Wadi Bani Khalid i tak wydało nam się rajem na ziemi. Zieleń, zapachy, lazurowa woda – bajka!
W głąb wadi prowadzi droga, a na jej końcu znajduje się dość duży parking, który jak nie trudno się domyślić był wypełniony po brzegi.
Jeziorko. Woda dość chłodna i czysta. Cała masa rybek i innych stworzonek w środku potwierdza jej czystość.
Dalej jeziorko wchodzi głębiej między skały i robi się znacznie głębsze. Jeziorko bierze swój początek z podziemnego źródła. Woda tutaj jest przez cały rok.
Niedaleko znajduje się ciekawa jaskinia. Kiedy tam byliśmy, akurat montowali oświetlenie. Jaskinia jest niska, więc trzeba iść na czworaka. Nie ma tam nic szczególnego w środku, po prostu jaskinia. Ae ja lubię jaskinie 🙂 Ta wydaje się tajemnicza, gdyż jest tam zupełnie ciemno i pracuje wyobraźnia.
Droga do jaskini jest interesująca i widoczki piękne 🙂
Zdjęcie nieostre, ale tak, żeby Wam pokazać jak wygląda w środku.
Falaje dopowadzające wodę z wadi do plantacji palmowej.
Zielono i pięknie.
Plantacje palmowe.
W oddali widać piaski pustyni Rub Al Khali.
Wieczorem pojechaliśmy zobaczyć żółwie w rezerwacie Ras Al Jinz. Widzieliśmy jedną żółwicę na plaży i dwa maluchy, które się wylęgły z jajek. Jednak nie mam zdjęć maluchów, gdyż są za szybkie i ciemno było. Żółwie tutaj to przedstawiciele żółwi morskich zielonych. Co ciekawe nazwa pochodzi od koloru tkanki tłuszczowej tych żółwi! Masa ciała może dochodzić do 500kg!
Reading time: 2 min
O mnie
Cześć, mam na imię Wanda. Na moim blogu możecie poczytać o Dubaju, w którym mieszkam, oraz o różnych miejscach, które odwiedziłam :) Kocham góry, bardzo... kocham też małe futrzaki, które mieszkają ze mną, a mianowicie fretki!