Właśnie sobie przypomniałam i warto o tym wspomnieć!
Warto zakupić Japan Rail Pass aby taniej podróżować po Japonii. Powinnam chyba napisać – najtaniej podróżować po Japonii.
Upoważnia on do korzystania ze wszystkich pociągów w całym kraju. Jedyne wyłączone z tego biletu to Shinkanseny Nozomi i Mizuho. Jeżeli na jakiejś trasie, którą chcemy jechać część z tej trasy obsługiwana jest przez innego operatora – należy dopłacić za ten odcinek.
My tak wybieraliśmy nasze połączenia, że nie płaciliśmy nigdzie.
Ważna informacja – bilet ten można kupić tylko POZA Japonią. W Polsce można je kupić w Warszawie lub przez internet. Bilet jest imienny, wpisane jest tam nasze imię i nazwisko oraz numer paszportu.
Dlaczego to się opłaca?
7-dniowy bilet zwykły dla osoby dorosłej to koszt około 235 USD. Jeden przejazd na trasie z Tokyo do Kyoto to 115 USD – czyli prawie połowa ceny tygodniowej ‘sieciówki’.
14-dniowy bilet kosztuje 374 USD, a 21-dniowy kosztuje 479 USD.
Zwykły bilet to druga klasa, ale jest ona znacznie lepsza niż pierwsza w polskich pociągach TLK 🙂
Ho Chi Minh to najważniejsza osoba w Wietnamie. Nie chodzi już między żywymi, ale w dalszym ciągu duch jego jest wyczuwalny. Był to założyciel i przywódca komunistycznej partii Indochin oraz premier i prezydent Wietnamu.
Zaciągając się na statek zwiedził kawałek świata. Przebywając we Francji wstąpił do partii socjalistycznej. Tam poznał prace Lenina i wpadł na pomysł (nienajlepszy jak mi się zdaje), że komuniści radzieccy pomogą mu w wyzwoleniu Wietnamu (wchodził on w skład Indochin Francuskich).
Główki Lenina z nad pianina 😉
Mauzoleum Ho Chi Minha znajduje się tuż obok pięknej, zielonej dzielnicy w której mieszczą się między innymi ambasady. Zaraz za bramą do terenu mauzoleum znajduje się Polaka ambasada. Myślę, że takie miejsce ma z powodu dawnej komunistycznej ‘przyjaźni’ między naszymi narodami. Zdjęcia nie mam bo Panowie mundurowi tuż przy bramie do mauzoleum nie pozwolili 🙂
Ogromny teren przed samym mauzoleum w sam raz na parady na 1 maja 🙂 Jestem pewna, że było ich tutaj setki. W zasadzie biorąc pod uwagę fakt, iż Wietnam to w dalszym ciągu komunistyczne państwo, zapewne te defilady odbywają się tam w dalszym ciągu.
Ho Chi Minh zmarł w 1969 roku na atak serca. Ciało złożone zostało w mauzoleum zabalsamowane tak jak Lenin. Raz w roku na miesiąc mauzoleum jest zamykane, gdyż ciało wielkiego wodza wysyłane jest do Rosji, aby poddać je zabiegom konserwującym.
Nie podporządkowano się ostatniej woli Wujka Ho (był tak nazywany przez lód), który chciał zostać skremowany. Mauzoleum można zwiedzić od 8.00 do 11.00, wstęp jest wolny; w piątki i poniedziałki zamknięte.
Do mauzoleum można wejść we wczesnych godzinach rannych, ale nam nie chciało się zrywać z łóżka. Stwierdziłam, że nie muszę oglądać ciała Wujka Ho.
Na terenie mauzoleum znajduje się mała buddyjska kapliczka One pillar pagoda, czyli pagoda stojąca na jednym filarze. Legenda mówi o tym, że w 1049 roku król Ly Thai Tong miał sen o tym, że Phat ba Quan Am (święta pani) siedząca na kwiecie lotosu zaprowadziła go do podobnego budynku. Po przebudzeniu król opowiedział ten sen mnichom, którzy poradzili mu aby zbudował taką świątynię.
Pagodę można zobaczyć codziennie w godzinach 9.00-16.00, czyli w godzinach otwarcia kompleksu Ho Chi Minha.
Ogromne betonowe gmaszysko to muzeum Ho Chi Minha. Znajduje się tam wystawa opowiadająca o życiu wielkiego wodza. Wystawa podzielona jest na 8 części. Bardzo komunistyczne w wyrazie, nieprawdaż?
Otwarte jest codziennie oprócz poniedziałków. Godziny otwarcia 8.00-11.30 i 14.00-16.30. Bilet wstępu to 10.000 wietnamskich dongów.
Wycieczka małych pionierów 🙂 Spotkaliśmy tam kilkanaście takich wycieczek 🙂
Najbardziej znane skrzyżowanie w Japonii, przynajmniej dla wszystkich sympatyków serii ‘Szybcy i wściekli’. Ja osobiście widziałam tylko pierwszą część i dodatkowo usnęłam na niej. W związku z tym nie próbowałam oglądać następnych, więc “Tokyo drift’ mi umknęło. A tak generalnie to lubię filmy akcji i dodatkowo auta 🙂 Ale wracając do tematu – skrzyżowanie to znajduje się w jednej z ‘elektronicznych’ dzielnic stolicy Japonii. Znajdziemy tutaj masę sklepów z przeróżną elektroniką – gadżety, gadżeciki – cała masa cukiereczków.
Samo przejście jest przedziwne. Przyzwyczajeni jesteśmy do zupełnie innego systemu i usytuowania przejść dla pieszych na skrzyżowaniu. Dodatkowo zadziwiająca jest liczba pieszych na nim.
Krótki timelapse jak to działa 🙂
Nieopodal skrzyżowania znajduje się posąg piesa o imieniu Hachiko. Hachiko to pies rasy akita, doczekał się on uwiecznienia ze względu na niezwykłą lojalność wobec swojego ludzkiego towarzysza. Czekał na swojego człowieka w okolicy stacji Shibuya codziennie i kiedy wysiadał on z pociągu razem wracali do domu. Było tak każdego dnia do maja 1925 roku kiedy to profesor Ueno zmarł w wyniku wylewu. Jednakże Hachiko pojawiał się codziennie w tym samym miejscu chwileczkę przed przybyciem pociągu przez następne 9 lat 9 miesięcy i 15 dni.
Obecnie jest on symbolem japońskiej lojalności. Hachiko zmarł 8 marca 1935 roku, przyczyną jego odejścia najprawdopodobniej był rak.
Posążek odsłonięty został się już w 1934 roku kiedy Hachiko codziennie jeszcze przychodził czekać na swojego towarzysza. W czasie drugiej wojny światowej został przetopiony na jakieś wojenne machiny, brąz był wtedy w cenie. Ale już w sierpniu 1948 roku postawiony został nowy! A każdego roku 8 kwietnia dozgonne oddanie psiego przyjaciela uhonorowane jest specjalną ceremonią. Przybywają na nią setki ludzi.
A taką Panią spotkałam w metrze 🙂 Bardzo dużo ludzi nadal ubiera się w tradycyjne stroje. Bardzo mi się to podoba!
Wyspa Hashima zwana inaczej Gunkanjima. Ta druga nazwa odnosi się do pomyłki jaką popełniła amerykańska marynarka wojenna podczas Drugiej Wojny Światowej. Wyspa została storpedowana przez amerykański okręt podwodny który we mgle pomylił jej kształt z sylwetka okrętu wojennego. Faktem jest, że z daleka i we mgle, która często otula wyspę można bardzo łatwo popełnić taki błąd. Nazwa Gunkanjima po japońsku to właśnie okręt wojenny.
Wyspa ta wystąpiła również w filmie i obecnie chyba jest najbardziej znanym postindustrialnym miejscem na świecie. Ci, którzy oglądali ‘Skyfall’ powinni ją rozpoznać 🙂 Co prawda w filmie wyspa wystąpiła tylko w ujęciu kiedy James Bond płynie w jej kierunku. To co dzieje się na samej wyspie nakręcone zostało w studio. Zabudowania, które znajdują się tam wystawione są na działanie sił natury od lat 70-tych bez żadnej ingerencji człowieka i powoli popadają w ruinę. Stąd przebywanie w ich pobliżu jest niebezpieczne dla życia i zdrowia.
Wyspa to opuszczona kopalnia węgla kamiennego, która należała do koncernu Mitsubishi. Złoże odkryto jeszcze w XIX wieku. Pierwsza kopalnia powstała w 1887 roku. Ostatecznie zamknięto ją po wyeksploatowaniu całego złoża w 1974 roku. Mitsubishi sprzedało wyspę miastu Nagasaki w 2005 roku.
Na wyspie wybudowano małe miasteczko dla pracujących tam górników i ich rodzin. W szczytowym momencie mieszkało tam ponad 5000 ludzi! Była tu szkoła i przedszkole, szpital oraz restauracje. Mieszkańcy mieli też swoje własne kino oraz basen wypełniany wodą morską (poniżej możecie zobaczyć jego pozostałości). Często zdarzało się, że do basenu razem z wodą trafiły również ryby.
Pisałam wcześniej, że wyspa została storpedowana przez amerykańskie okręty podwodne, nie naruszyło to jednak struktury wyspy, a chroniące ją wysokie betonowe falochrony przetrwały to prawie bez szwanku.
Japonia leży w strefie tajfunów, więc umocnienia wyspy były niezbędne i jak widać na zdjęciach przetrwały praktycznie bez szwanku do dziś. Natomiast część budynków runęła przez ich niszczycielską siłę.
Wyspa zyskała nowe życie kiedy entuzjaści postindustrialnych budynków zaczęli się nią interesować. Od roku 2000 stawała się ona obiektem coraz większego zainteresowania, aż 22 kwietnia 2009 roku otwarto ją dla turystów.
Nie można niestety wędrować sobie po wyspie tak jakbyśmy tego sobie życzyli, jest to zbyt niebezpieczne. Poprowadzone są dwa szlaki, które znajdują się w bezpiecznej odległości od ruin. Wycieczkę na wyspę ma w swojej ofercie kilka firm w Nagasaki. Warto zabookować ją sobie na kilka dni do przodu, gdyż cieszą się one dużym powodzeniem. Rejs na wyspę kosztuje od 3100 yenów w górę i trwa około 3 godzin.
Szkoda, że nie można się powłóczyć między budynkami, wrażenia muszą być bezcenne. Nie wspominając już o zdjęciach, które można by zrobić!
W czasie kiedy wyspa była zamieszkana podobno nie było tutaj w ogóle zieleni. Teraz możemy zobaczyć jej dość dużo. Natura zabiera co jej. Wystarczyło 40 lat aby wyrosły drzewa.
Wyspa została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa w czerwcu tego roku (2015).
Jak wiecie Japonia leży na terenach bardzo aktywnych sejsmicznie. Ogromna ilość wulkanów, a co się z tym wiąże najdziemy również gorące źródła. Wyspa Kyushu jest bardzo aktywna wulkanicznie, o wulkanie Aso już Wam pisałam. Dziś czas na japońskie piekiełka.
W okolicach góry Unzen, która majestatycznie wnosi się nieopodal miasta Shimabara, znajdziemy wiele gorących źródeł. Sam wulkan Unzen to grupa nakładających się na siebie stratowulkanów (to te w kształcie stożka). W latach 70tych wywołał on jedną z największych katastrof związanych z wulkanami w Japonii. Wybuch jednego ze stożków spowodował ogromną falę tsunami, która zabiła około 15 tysięcy ludzi.
Okolice Unzen i ‘piekiełka’ zostały w 1934 roku pierwszym Parkiem Narodowym w Japonii.
Spojrzenie wstecz, czyli trochę historii tego miejsca. Szczególnie, że jest ona dość straszna, szczególnie dla japońskich chrześcijan. W epoce Edo wyznawanie Chrystusa zostało zakazane pod rygorem kary śmierci. Jednak nie odstraszyło to wiernych wyznawców, robili to dalej, tylko w ukryciu. Żyli w ciągłym strachu przed tym, że zostaną odkryci lub, że ktoś na nich doniesie.
Do dziś przetrwała opowieść o mężczyźnie o imieniu Seishichi. Pozostał wierny swojemu bogu za co został skazany na śmierć. Wyrok śmierci na chrześcijanach wykonywano w dość okrutny sposób, a mianowicie wrzucano ich do gorących źródeł w okolicach Unzen, gdzie gotowali się oni żywcem. Dość barbarzyński sposób stracenia człowieka. Pojęcia nie mam jak długo trwa śmierć przez ugotowanie, ale na pewno jest bardzo bolesna. Pozostaje mieć nadzieję, że biedni skazańcy szybko tracili przytomność.
A wracając do historii biednego Seishichiego – w dniu, w którym go stracono, jeden z wulkanów wybuchł pokazując gniew boga – tak przynajmniej wierzą chrześcijanie zamieszkujący te tereny.
Same piekiełka, czyli Jigoku, to obszar na którym znajduje się ogromna ilość kominów wulkanicznych przez które opary siarki wydobywają się na powierzchnię oraz gorących źródeł.
Zapach siarki był tak mocny że aż dusiło! Pewnie dobrze byłoby mieć maskę ochronną, bo taka siarka chyba niezbyt dobra dla naszych płuc.
Kyu Hachiman jigoku wygląda trochę jak powierzchnia księżyca. Jest to wynikiem aktywności wulkanicznej. Częściowo natura już zagarnęła te tereny, ale są jeszcze połacie kompletnie bez życia.
W okolicy znajdziemy kilka buddyjskich świątyni. Najważniejsza to Daijoin – manmyouji, która powstała w 701 roku naszej ery. Na starych zdjęciach możemy zobaczyć, że kominy wulkaniczne wypluwały z siebie znacznie więcej gazów niż obecnie. Według buddystów przypominają one ichnią wizję piekła – niekończące się parujące kominy, zapach siarki, wysoka temperatura oraz towarzyszące temu dudnienie. Wrota piekieł.
Znajdziemy tu bardzo dużo podobizn Buddy.
Jak to ze mną bywa – widzę ścieżkę i chcę nią podążyć. Mimo, że pada i mimo, że zimno coś mnie ciągnie. Nowa ścieżka, czy droga pobudza wyobraźnię 🙂 Bardzo chcę zobaczyć co się znajduje na jej drugim końcu!
Czyż nie zachęca do sprawdzenia co jest dalej?
Podążając nią i w miarę wspinania się w górę oczom naszym ukazały się piękne widoki.
Ładna panorama miasteczka, które otoczone jest przez kominy wulkaniczne. Mieszkańcy muszą być przyzwyczajeni do ciągłego zapachu zgniłych jajek. I kolejne kominy.
A jak ktoś by chciał to i wodę na herbatę zagotuje na gorących oparach siarki. W okolicznych sklepikach można było kupić jajka ugotowane w gorących źródłach. Podobno zdrowe, ale wszechobecny zapach siarki nie zachęca do jedzenia, szczególnie jajek 😉
Cała okolica usiana jest mniejszymi lub większymi kominami.
To i nasze zdjęcia z kominami i siarkowymi wyziewami 🙂
Wyżej ścieżka już nie była wyłożona płytkami, zrobiła się bardziej stroma i zarośnięta. Uparłam się, że idziemy dalej!
Paweł był więc zmuszony aby podążyć za mną, reszta ekipy też nie miała wyboru 🙂 Na szczęście przestało padać, więc buntowali się trochę mniej.
Najpierw dotarliśmy na miejsce piknikowe, z drugiej strony góry wiedzie tu zwykła droga, ale samochodów nie było.
Wyszło również słoneczko!
W dalszej drodze na szczyt ścieżka zrobiła się stroma i śliska. Moje kolano krzyczało ‘nie, stop, nie idziemy dalej’ ale nie poddałam się. Chciałam zobaczyć co widać ze szczytu. Do tego było strasznie mokro, parno i pożerały nas tabuny komarów 🙂 Teraz ścieżka wiodła przez las z gęstym poszyciem. Dopiero z małego mostka nad małym wąwozem można było pooglądać okolicę.
Piękny widok, a zieleń jest powalająca! Szczególnie dla człowieka mieszkającego na pustyni.
W końcu zdobyliśmy szczyt, a naszym oczom ukazał się piękny widok! Cudowna panorama wybrzeża, pochmurna ale pochmurnie urocza. W słoneczny dzień była by penie jeszcze bardziej zapierająca dech w piersiach.
Zdjęcia niestety nie oddają uroku tego miejsca. Przyznam, że robiony były telefonem, bo nie chciało mi się targać aparatu, a Paweł został kawałek przed szczytem więc mu go zostawiłam 🙂
Lubię taką świeżą, soczystą zieleń!
Pięknie i to bardzo…
Omszałe głazy, pomarańczowe torii, mgła, tajemnica…
Kocham mech, a ten tam był naprawdę piękny.
Cześć, mam na imię Wanda. Na moim blogu możecie poczytać o Dubaju, w którym mieszkam, oraz o różnych miejscach, które odwiedziłam :) Kocham góry, bardzo... kocham też małe futrzaki, które mieszkają ze mną, a mianowicie fretki!
