Rano pojechaliśmy zobaczyć klasztor Salay Yoke Soun Kyaung Taw Gyi. Piękny drewniany dziewiętnastowieczny budynek.

Świątynia z tekowym Buddą, który jest pusty w środku!

Mt Popa – aby wspiąć się na szczyt trzeba pokonać 840 stopni na bosaka, gdyż do wszystkich świątyń tutaj można wchodzić tylko boso. Świątynia bardzo zaniedbana, a szkoda bo ma wiele uroku

Mt. Popa w tle

Kocham małpki więc zaleję Was teraz zdjęciami 🙂 Przy świątyni na górze Popa jest masa małpek.

nom nom nom nom

I co by tu teraz zrobić… nuuudzi mi się…

Widok ze świątyni na szczycie.

Śliczna dziewczynka. Mnie też rodzice zawsze obcinali na ‘chłopaka’…

Suszone banany, może nie moje ulubione, ale jak masz to zjem 🙂

Mater dei znowu Ci turyści…

Banan, banan, banan

No co?

21.02

No cóż nie zawsze wszystko można zaplanować! Na lotnisko przyjechaliśmy na 7, gdyż nasz lot miał być chwilę po 8.00. Jest właśnie godzina 12.40  a my zamiast śmigać rowerami między świątyniami w Bagan, dalej siedzimy na lotnisku w Mandalay. W Yangonie jest gęsta mgła i samoloty czekają na start.

Wszystkiego razem nasz samolot miał prawie 6 godzin opóźnienia. Na razie podziwiamy więc Myanmar z lotu ptaka. Widzę pola, łąki i jeszcze więcej pól. Rolnictwo to znacznie więcej niż połowa gospodarki tego kraju.

W związku z tym ogromnym opóźnieniem zwiedzania było dziś niewiele. Odwiedziliśmy jaskinię Khan Sit Thar Umin, w której w XI wieku mieszkali mnisi. Ściany tejże pokryte są malowidłami, mnichom chyba się nudziło 🙂 Jaskinią nazwał to nasz przewodnik, ale jest to bardziej niski ceglany budynek którego połowa znajduje się pod ziemią. Wnętrza to długie korytarze ozdobione malunkami, które datowane są od XI do XIII wieku.

Jeden z malunków.

Pojęcia nie mam czemu te posążek nie ma głowy. Zresztą wszystkie nie miały.

Następnie pojechaliśmy do świątyni Shwe Zi Gone. Jest to również XI wieczna budowla.

Drzemka w świątyni…

Ładne opisy, szkoda, że absolutnie nie do przeczytania 😉

Wykład o tym jak rozwijała się architektura stup.

Jakbyście tak kiedyś się wybierali to polecam hotel Umbra Bagan – nie tani, ale warto 🙂

20.02

Padam na ryjek. Ostatni tydzień intensywnego podróżowania, wstawania wcześnie rano i chodzenia spać późno odcisnelo swoje piętno! Dziś rano ledwo się podniosłam, budzik został zignorowany a jak tylko wsiadam do busa to zasypiam 😂

Dzisiejszy dzień to podróż busem do odległego o dwie godziny drogi miasteczka Pyin Oo Lwin. Miasteczko zbudowane przez anglików. Znajdują się tutaj dwa wojskowe uniwersytety. Klimat jest umiarkowany, czyli jest ‘chłodno’ przez cały rok. To tutaj uciekali angielscy koloniści aby uchronić się przed upałami lata; tutaj też uciekają obecnie mjanmarczycy 🙂

Angielskość miasteczka widać od razu. Murowane budynki w stylu angielsko – kolonialnym, wytyczone uliczki, chodniki itd. Na ulicach masa dorożek rodem z dziewiętnastego wieku. Przechadzając się uliczkami natrafiłam na świątynię buddyjską, Sri Krishny, kościół katolicki i protestancki – jak widać jest to również miasto wielu religii.

Jak zawsze odwiedziliśmy również targ 🙂 Lubię targi 🙂

Te pomidorki pachniały tak jak takie z ogródka!

Śniadanko!

Zmusiliśmy naszego przewodnika aby zabrał nas na dobrą kawę (w motelach i knajpach podają tu głównie rozpuszczalne świństwo), gdyż słyszeliśmy, że można znaleźć tu najlepszą w Myanmarze. Trafiliśmy do takiego ‘rajskiego ogrodu’ (w Szczecinie jest ogromny sklep ogrodniczy o takiej nazwie) przy którym jest również kawiarnia. Piliśmy lokalna myanmarska kawę, która rośnie na zboczach pobliskich gór.  Na prawdę dobra! Dość mocna i aromatyczna.

Kapustkę?

A może mandarynkę do ogródka?

Panowie parzą kawę dla nas

Po pysznej kawie pojechaliśmy do ogrodów botanicznych o nazwie Minagalar par- ładne, nie ma się do czego przyczepić, ale widziałam ładniejsze. Natomiast nie widziałam wcześniej czarnych łabędzi, a we wspomnianych ogrodach były.

A oto i czarne łabędzie… piękne…

Mama 🙂

Nawet w ogrodach botanicznych znajdziemy świątynię.

The chosen one?

Następnie nadszedł czas na kolonialna dzielnicę miasteczka. Piękne, stare domy, które są jedynym świadkiem i pozostałością po kolonizatorach. Zawsze jak widzę takie pozostałości po białych, zastanawiam się czy lokalna ludność bardzo źle czuła się z ogromnymi różnicami w standardzie życia.  Nie spotkałam niestety osoby mówiącej na tyle dobrze po angielsku aby zadać jej delikatnie pytanie w tym temacie.

Dzień był leniwy, ale szczerze takiego było nam potrzeba. Po drodze zahaczyliśmy też sprzedawców kwiatów.

Wiedzieliście, że chryzantemy to w Mjanmie kwiaty ślubne.

Ciężko pracujemy… 🙂

Różyczki też sprzedają.

W siateczkach.

Jako że obecnie jest tu pora sucha nie mieliśmy okazji zobaczyć pięknych wodospadów gdyż prawie nie ma wody w rzece. Ale jeżeli ktoś z Was zwita w te strony w porze deszczowej lub zaraz po jej zakończeniu warto podobno się tam wybrać.

Dzisiejszy dzień był dość leniwy ale warto było złapać trochę oddechu przed kolejnym ciężkim dniem jutro!

19.02

Mandalay przywitało nas dzisiaj chłodem poranka, co jest dość zaskakujące gdyż ostrzegano nas przed upałem od samego rana. Pierwszym punktem programu był rejs największą rzeką Myanmaru – Ayeyarwaddy do wioseczki o wdzięcznej nazwie Mingun.

Przystań jak przystało na Azję bardzo prowizoryczna, więc dotarcie do naszej łodzi (oczywiście przycumowanej w przed ostatnim rzędzie) wymagało niemalże umiejętności linoskoczka.

Po godzinnym rejsie leniwą Ayeyarwaddy, przy zejściu na ląd powitały nas monumentalne budowle, które niegdyś przedstawiały lwy. Po naszych podróżach przywykliśmy już że Azja usiana jest ‘klamotami’, sle to co ujrzeliśmy tutaj było na prawdę imponujące! Pozostałości niedokończonej pagody, a w zasadzie samej jej podstawy, górują nad małą bambusową wioseczką.

Ambicją fundatora, ówczesnego władcy tych terenów, było zbudowanie największej na świecie ceglanej świątyni, z największym dzwonem z brązu, a całości miały strzec największe posągi lwów. Pan chyba cierpiał na megalomanię 🙂

Na skutek intrygi nadwornego astrologa, podjudzanego przez lud, budowę przerwano.

Ponieważ pagoda nie została ukończona dzwon nie został nigdy zawieszony. Stoi teraz nieopodal na podporach. Waży bagatela ponad 90 ton. Można nawet wejść do niego 🙂

Paweł we wnętrzu dzwona

Następnie popłynęliśmy do Ava zobaczyć kolejne klasztory. Pierwszym był piękny
klasztor, który stoi na 267 palach. Niektóre z nich mają nawet 60 metrów wysokości od podstawy świątyni do dachu. Budynek jest przykładem kunsztu lokalnych cieśli, a jego niezwykły urok potęguje wszechogarniający zapach tekowego drewna.

W klasztorze działa cały czas szkoła dla dzieci z okolicznych wiosek.

A ja jak to ja zaprzyjaźniałam się z miejscowymi… czworonogami 🙂

Żółty klasztor słynny jest z pięknych sztukaterii zdobiących jego dach. Chyba tylko ze względu na nasze zmęczenie nie byliśmy w stanie docenić pełni jego walorów, choć niewątpliwie jest wyjątkowy.

Ostatnim punktem programu na dziś był zachód słońca przy tekowym, a jakże, moście U Bein’a. Jest to jedno z ‘must see’ w Myanmarze. Najprawdopodobniej większość z Was widziała go choć raz w życiu na zdjęciu. Jeżeli nie zaraz zobaczycie 🙂

Podobno nie pozują a tu proszę 🙂

18.02

Kolejny dzień rozpoczęty bardzo wcześnie. Wyruszyliśmy na lotnisko aby dotrzeć do Mandalay około 8.00. Po drodze zajechaliśmy do 165 letniego tekowego klasztoru aby zostawić dary dla tamtejszej szkoły. W drodze tam spotkaliśmy małych mnichów w swojej codziennej drodze po dary.

Oto klasztor o którym wcześniej pisałam. Jest to najstarszy buddyjski klasztor w okolicy. Często można go zobaczyć na zdjęciach w National Geographic. Na zdjęciach tych w oknach siedzą mnisi.

Łódeczka pomocna w porze deszczowej

Zimno było tego ranka dość…

Nie mogłabym być mnichem, bo bym zamarzła…

Lot krótki, bo trwający około 30 minut, ale jazda samochodem podobno trwałaby cały dzień! Więc warto wydać ciut więcej i polecieć. Mandalay -> drugie co do wielkości miasto Myanmaru. Mieszka tu około 1,5 miliona ludzi. Jest to zatłoczona metropolia; masa motorków, samochodów i pieszych miesza się na ulicach. Nie ma chyba żadnej logiki w tym ruchu. Panuje tu absolutny chaos, ale wypadków się nie widzi. Trąbienie, przeciskanie się pomiędzy samochodami, motorkami i rowerami oraz pieszymi. Chodników albo nie ma, albo zawalone są towarami z pobliskich sklepów.

Kolejne miejsce czyli kolejne świątynie. Pierwsza, którą pojechaliśmy zobaczyć to taka z wielkim Buddą oblepionym płatkami złota. Szacuje się, że jest go około 2 ton! Grubość złotej warstwy to około 15 cm.

Jedyną częścią ciała, której nie można oblepiać płatkami złota jest twarz posągu.

Wierni w świątyni modlą się lub po prostu siedzą i spędzają tam czas.

Jak na przykład ta kobieta z dzieckiem.

Lub te Panie tutaj.

W świątyni tej część kolumn obłożona jest jadeitem, wyglądają pięknie.

Następnie udaliśmy się zobaczyć kolejną tekową świątynię / klasztor. Bardzo pięknie rzeźbiona. Trzeba powiedzieć, że kunszt rzeźbiarski ogromny. Misterna, niemalże koronkowa robota.

Niestety nie było mi dane nacieszenie się w pełni walorami estetycznymi tego miejsca, gdyż dopadła mnie migrena i jedyną rzeczą na jaką miałam ochotę było położenie się. Na szczęście po końskiej dawce Nurofenu minęło i następnego dnia mogłam się już cieszyć widokami!

Dalej w kolejce czekała pagoda Kuthodaw, która położona jest u podnóża góry Mandalay Hill i nazywana jest największa książką na świecie. Znajdziemy tu  729 białych kapliczek, w każdej z nich znajduje się marmurowa płyta ‘zapisana’ z obu stron. Każda z tych marmurowych płyt ma wymiary około 1,5 metra na 1,1 metra. Zapisane na nich są nauki buddyjskie. Wygrawerowanie tych tablic zajęło mnichom prawie 9 lat!

Kwiaty ofiarne

W każdej z tych kapliczek znajduje się jedna płyta z inskrypcjami

Kilka widoczków ze szczytu Mandalay Hill

Teraz czas na świątynię, która znajduje się na szczycie. Nazywa się Sutangpyai Pagoda i pojechaliśmy tam aby zobaczyć zachód słońca. Niestety było dość mgliście, co zresztą widać na powyższym zdjęciu, więc nie zostaliśmy do samego końca. Powiedzieliśmy słonku cześć chwilę wcześniej, zanim zupełnie zaszło za horyzont.

A sama świątynia prezentuje się tak…

Shot with DxO ONE

Nie umiem się powstrzymać i zawsze robię mnichom zdjęcia…

Trochę odpustowo tutaj

Demon szef z masą maluchów. Nie wiem czy jest bardzo zadowolony z tej różowej narzutki 😉

Kilka ujęć fosy, która kiedyś otaczała pałac królewski w Mandalay. Dziś otacza tylko marne pozostałości.

W ciągu dnia gdzieś po drodze odwiedziliśmy zakład rzeźbiarski. Muszę powiedzieć, że mają fach w ręku! Piękne wytwory ich pracy musiałam Wam pokazać.

Gdyby to ptaszysko było mniejsze, to może nawet bym kupiła.

Kocham słonie!

17.02

Mam do polecenia dwóch.

Jeżeli poszukujecie przewodnika po Yangonie i okolicach zadzwońcie / napiszcie do Thura Tun’a (coby było łatwiej przedstawia się James 🙂 )

email to honeyrosy1990@gmail.com
telefon +959449004643 lub  +959799260665.

Inle Lake – tutaj naszym przewodnikiem był Zozo – super chłopak, z ogromną wiedzą i poczuciem humoru. Zaw Lin Aung

email: luchawlay.zla@gmail.com
telefon +959 428 358 115

Obaj to freelancer’zy więc śmiało możecie się z nimi kontaktować. Jeżeli wolicie FB kontakt do dajcie znać, mam ich w znajomych i chętnie dam namiar.

Jeżeli chodzi o całość to nasz pobyt w Myanmarze zorganizowała firma: Diamond Heart Travels & Tours; www.diamondhearttravel.com / e-mail: sales@diamondhearttravel.com albo info.diamondheart@gmail.com

Polecam ich serdecznie, wszystko było super zorganizowane. Właściciel firmy osobiście spotkał się z nami kilkakrotnie i na bieżąco sprawdzał czy jesteśmy zadowoleni!

Pływające ogrody Inle to bardzo ciekawa rzecz. Aby rybacy, którzy mieszkają na jeziorze mieli łatwy dostęp do warzyw, postanowiono zacząć uprawiać je na wodzie.

Aby zbudować pływające grządki, łączone są ze sobą maty bambusowe. Na te maty nakładany jest muł z dnia jeziora. Po zbudowaniu takiej grządki potrzeba około 6 miesięcy i możemy zacząć uprawę. Aby trzymały się one razem przymocowane są do dna długimi bambusowymi tyczkami.

Wyobraźcie sobie , że około 80% pomidorów w Myanmarze pochodzi właśnie z pływających ogrodów jeziora Inle!

Jezioro jest coraz bardziej komercyjne. Dużo restauracji, zakładów produkcyjno-pokazowych dla turystów. Doprowadzony jest prąd, a na chatach pojawiają się anteny satelitarne. Cywilizacja dotarła na wody jeziora. Poniżej pracownia wytwarzająca parasole z papieru.

Tutaj Pan toczy rączkę parasola.

A Pani zdobi czaszę parasolki płatkami bugenwilli.

Kobiety z plemienia Karen z długimi szyjami.

Biedulka

Jeżeli chodzi o kobiety z plamienia Karen to słyszałam dwa wytłumaczenia czemu te obręcze mają służyć. Pierwsza – obręcze miały chronić je przed atakami tygrysów. Bo podobno tygrysy rzucają się tylko do szyi ofiary – wierutna bzdura! Po pierwsze po co te obręcze pod kolanami w związku z tym? A po drugie – facetom nie rzucały się do szyi te tygrysy? Druga – może ciut mniej niedorzeczna, ale również raczej bez sensu. Aby ‘ochronić’ swoje kobiety przed zazdrosnymi spojrzeniami mężczyzn z innych plemion mężowie postanowili aby nosiły te obręcze gdyż wtedy będą mniej atrakcyjne – szkoda gadać. Plemię to żyje w Tajlandii i w Myanmarze i w obu tych krajach można spotkać długoszyje kobiety. Bidulki strasznie się męczą, gdyż te obręcze są ciężkie, ranią ramiona i powodują zanik mięśni trzymających głowę, tak więc nie można ich ściągnąć! Obecnie unieszczęśliwia się te kobiety dla pieniędzy, gdyż są atrakcją turystyczną. Okropne to, ale prawdziwe. Niestety często taka kobieta zarabia swoją innością o wiele więcej niż mógłby zarobić jej mąż, także to na nich spoczywa wyżywienie rodziny.

To nakrycie głowy jest noszone przez członków plenienia Naga.

Oczywiście zakupiłam sobie taki szaliczek na głowę 😉

Myślę, że nasza podróż wypadła w ostatniej chwili przed zalewem ruchem turystycznym. Turystów jest sporo, ale jeszcze można ich uniknąć i mieć do czynienia głównie z lokalną ludnością.

Boję się, że za kilka lat Inle straci swój niepowtarzalny urok i zostanie zabudowane hotelami niczym włoskie wybrzeże np w Rimini.

Popłynęliśmy też na brzeg jeziora odwiedzić interesującą świątynię, a w zasadzie zespół wielu pagód. Część jest zniszczona przez trzęsienia ziemi.

I jęzora mi pokazała 😀

Nowiutka pośród staruszków.

Mają w sobie jakiś mistyczny urok.

Paweł

To ja też 🙂

Te poniżej należą do ‘najmłodszych’ i oblegają świątynię.

Wracając na jezioro spotkaliśmy kąpiących się chłopców…

… i kąpiące się woły…

… wszyscy lubimy zażyć kąpieli w upalny dzień 🙂 a co!

Kolejne uprawy, wygląda to na jakieś kaktusy.

Połów

Rodzinnie

Na zakupy, a może do pracy…

Tyle z jeziora Inle i okolic. Następny krok to droga do Mandalay.

16.02

Znowu wczesne wstawanie, a ja na prawdę nie jestem porannym człowiekiem. Jestem marudna i zła o poranku. Ale cóż zrobić o 8 siedzieliśmy już w łodziach i wyruszyliśmy aby zobaczyć kilkudziesięciotysięczna osada, które mieści się na jeziorze. I nie na wyspie lub wyspach, wprost na wodzie, a w zasadzie na palach. Na jeziorze znajdują się również wyspy i na nich też oczywiście mieszkają na wyspie.

Pan z pułapką na ryby. Lokalni napędzają swoje łódeczki za pomocą wiosła, ale wiosłują nogą a nie rękami.

Powyżej rybacy wypłaszają ryby z wodorostów waląc drągami w powierzchnie wody.

Mieszkańcy, zarówno ci mieszkający na wodzie, jak i na wyspach, mają dostęp do bieżącej wody do picia, która doprowadzone jest z lądu z gór dzięki projektowi sponsorowanemu przez ONZ i Japończyków. Można łatwo je spostrzec gdyż wszystkie rurki są intensywnie niebieskie.

Jezioro nie jest głębokie. W związku z tym, że ostatnia pora deszczowa była mało deszczowa to poziom wody w jeziorze obecnie wynosi tylko około 1,5 metra!

Udaliśmy się do wioseczki znajdującej się na wyspie, coby zobaczyć jak żyją tutaj ludzie.

Ryżowe placki suszą się na słońcu. Po upieczeniu są bardzo chrupiące i pyszne!

Ciekawskie maluszki.

Bardzo były chętne do drapania za uszami 🙂

I do dawania buziaków również!

A to mamusia.

Te placki co suszyły się na słońcu są dziełem rąk tej Pani tu. Poczęstowała nas swoimi wyrobami i dała siatkę na wynos.

A tu oddzielanie ziaren od plew.

Na środku jeziora znajduje się pagoda z 5 Buddami. Ich figurki są tak oblepione płatkami złota, że zupełnie nie widać ich oryginalnego kształtu. Przypominają raczej wielkie złote kupy.

Raz do roku, w listopadzie, odbywa się festiwal w czasie którego figurki te wsadzane są na ogromne łodzie, złote również a jakże i płyną do 21 wiosek na brzegu jeziora. Tak aby każdy wierny mógł je zobaczyć i oddać cześć. Od 1965 roku tylko cztery figurki płyną w coroczny rejs. Piąta pozostaje w świątyni zawsze od czasu katastrofy. Łódź wioząca buddów zatonęła, czterech odnalazło się od razu, a po jednym słuch zaginął. Szukali, szukali i nic, jak kamień w wodę 😉 Po kilku tygodniach budda odnalazł się sam przy schodach prowadzących do świątyni. Od czasu tego wypadku ‘niegrzeczny’ Budda podróżnik nie opuszcza świątyni.

Statek, którym Buddy płyną w coroczny rejs.

Te złote kupki to figurki o których pisałam. Trzeba mieć dużą wyobraźnię aby spostrzec tam Budde 😉

Pomimo ogromnej ilości ludzi mieszkających na jeziorze i jego brzegach woda jest bardzo czysta. Pojęcia nie mam jak to robią. Podejrzewam, że chodzi o życie w jeziorze, które oczyszcza wodę. W miasteczku na jeziorze można odwiedzić zakład kowalski, papierośniczy (chyba właśnie wymyśliłam słowo – chodzi mi o taki w którym produkują papierosy), stocznię produkującą łodzie, parasolników oraz tkalnię wytwarzającą np. szale z przędzy z lotosa.

Pani wyciąga włókna z lotosa, z których zostanie zrobiona przędza.

Gotowe do tkania.

Wszystkie barwniki są naturalne.

Ja się do takiej pracy nie nadaję, brak mi cierpliwości!

Kowal

15.02

Rano zerwaliśmy się z łóżek i popędziliśmy na lotnisko aby złapać lot do Heho. Lokalne linie lotnicze Air KBZ są bardzo przyzwoite. Miłe panie na pokładzie podały nam posiłek i napoje. Małe śmigłowe atr-y w dobrym stanie, przynajmniej na moje oko 🙂

W Heho wylądowaliśmy około 10.00. Jest to niewielkie miasteczko z około 40 tyś mieszkańców. Lotnisko niewielkie i nie zautomatyzowane, ale odprawa poszła bardzo sprawnie.

Trafiliśmy w typowo rolnicze rejony Mjanmy. Ziemia czerwona jak w Arizonie 🙂 Drogi wąziutkie, nawet osobówki się na nich nie miną.

Akurat na polach wzdłuż drogi trwały żniwa. Nie wiedziałam ani jednego kombajnu czy ciągnika. Na niektórych polach widziałam młockarnie spalinowe, ale na większości cała praca wykonywana była ręcznie!

Po lunchu w lokalnej knajpce, gdzie jadłam najlepszą na świecie sałatkę z awokado, pojechaliśmy do Pindaya. Znajduje się tam jaskinia z figurkami Buddy. Jest ich ponad 8000! Pierwsze figury pochodzą z XVIII wieku.

Lokalna legenda mówi o księżniczkach, które spacerowały po dżungli i zgubiły się w niej. Szukając schronienia znalazły jaskinię, niestety w tejże był ogromny pająk. Nikczemne zwierzę uwięziło siedem księżniczek. Wołały bidulki o pomoc nie mając wielkiej nadziei na ratunek. Na szczęście, jak to w legendach bywa, w okolicy polował piękny książę 🙂 Usłyszał on wołania i popędził na ratunek. Zabił pająka strzałem z łuku i uwolnił przerażone kobietki. Jak to w legendach bywa najmłodsza i najpiękniejsza z nich została żoną księcia. Jednak legendy na całym świecie są beznadziejne pod tym względem 😉

A tak lokalni przedstawili dzielnego księcia i pająka – koszmarek!

Poniżej tekowe Buddy, wsadzone w szklaną gablotę aby wilgoć jaskini im nie zaszkodziła. Każdy mógł ufundować figurę do pewnego momentu. Obecnie już nie można, gdyż nie ma gdzie stawiać nowych.

Odwiedziliśmy też lokalny targ. Jest coś w takich miejscach co mnie przyciąga. Lubię patrzeć na życie zwykłych ludzi.

To brązowe w worku na środku zdjęcia poniżej to mrówki. Taki przysmak chyba 🙂

Napiszę jeszcze o hotelu w którym się zatrzymaliśmy, bo jest warty polecenia! Aquarius Inn w Nyaung Shwe to bardzo dobre miejsce aby zatrzymać się w czasie wypadów na jezioro Inle. Obsługa przemiła i mówiąca całkiem dobrze po angielsku. Jest to rodzinny interes, jak zresztą większość firm w Mjanmie. Bardzo schludne pokoje z łazienkami i klimatyzacją – polecam serdecznie. Ich strona internetowa to www.aquariusinninlelake.com. Nie mam niestety zdjęcia :/ Małe niedopatrzenie.

14.02

Myanmar usiany jest świątyniami, gdzie się nie odwrócić tak świątynia 🙂

Dzisiaj jednak postanowiliśmy wybrać się najpierw na warzywny targ. Można go nazwać pół hurtowym 🙂 Po wyjściu z busa nasze nosy zostały zaatakowane przez smrodek rozkładających się warzyw i owoców. Na szczęście człowiek szybko przyzwyczaja się do większości ‘aromatów’ więc już po chwili przestały one nam przeszkadzać.

Targ byk miejscem na pewno wartym odwiedzenia! Stosy kolorowych warzyw i owoców, świeżo zrobione tofu, suszone ryby – feeria barw i samo życie. Myanmarczycy robiący swoje codziennie sprawunki.

Szczury? Świnki morskie?

Codzienne sprawunki 🙂 Owoce i warzywa wyglądały pysznie!

Pomidory w Myanmarze smakują pomidorami! Pachnące, pyszne, jak z ogródka.

Poniżej Pan sprzedający betel. Trochę paskudny to zwyczaj, gdyż ci co żyją betel plują czerwonym czymś wszędzie dookoła – ohyda. A uśmiechnięty żyjący betel wygląda jak wampir podczas posiłku.

A to poniżej to betel we własnej ‘ osobie’.

Shot with DxO ONE

Po wizycie na targu udaliśmy się do świątyni zbudowanej w 1994 roku gdzie można zobaczyć ofiarowane przez Chińczyków ząb Buddy. Ten Budda to musiał mieć wyjątkowo dużo zębów gdyż widziałam już kilka takich świątyń i pewna jestem że nie wszystkie.

Gdzieś w środku tego ołtarzyka poniżej znajduje się ząb Buddy. Kurcze musiał mieć sporo zębów, gdyż świątyń z tą relikwią można spotkać wiele w buddyjskim świecie!

Kolejna odwiedzona świątynia to taka w której ‘główną atrakcja’ jest wielki marmurowy Budda. Niestety wsadzili go w wielkie szklane pudełko coby ptaki ha niego nie narobiły i przez to zdjęcia słabo wyszły.

Posąg ten wyrzeźbiony jest z jednego kawałka marmuru.

A ta młoda osóbka na zdjęciu powyżej zarabia sobie na wydatki umożliwiając przychodzącym do świątyni sprawdzić swoją wagę. Oczywiście zważyliśmy się 🙂 Śliczna jest, prawda?!

Następnie nasz przewodnik zabrał nas do obozu białych słoni. Ludzie tutaj wierzą że biały słoń to gwarantowane powodzenie, zwycięstwo itd. Tym bardziej nie rozumiem traktowania tych biednych stworów. Cztery dostojne zwierzęta przykute były łańcuchami do betonowej platformy 🙁 uciekłam jak tylko to zobaczyłam!

Za to chwilę po tym ja stałam się atrakcjom 🙂 Cała grupa lokalnych dziewczyn robiła sobie ze mną zdjęcia 🙂

Mieliśmy okazję zobaczyć panów grających w Chin Lo czyli taką naszą Zośkę 🙂 Panowie grali, komentator komentował z zapałem ogromnym a wszystkiemu wtórowali grajkowie.

13.02