Dzień 3 – forty Bahla, Jabrin, Nizwa oraz souq w Nizwa.

Ostatni z fortów tego dnia to fort w Nizwa. Nizwa to duże miasto w środkowym Omanie i kiedyś była stolicą. Leży u podnóża masywu Al Akhdar. Jest to jedno z najstarszych miast w Omanie, była ważnym ośrodkiem handlowym, religijnym oraz edukacyjnym. Obecnie to ważny ośrodek hodowli daktyli oraz wakacyjne miejsce dla Omańczyków.

Większość fortu została zbudowana w 50tych XVII wieku przez imama Sultana Bin Saif Al Yarubi, jednak część zabudowań pochodzi z XII wieku. Budowa trwała około 12 lat.

Brama wejściowa.

Widok z fortu na otaczające go zabudowania.

Gaj palmowy.

Kula armatnia.

I trochę więcej kul armatnich.

Kuchnia.

Garnki.

W forcie znajduje się małe muzeum, w którym znajdziemy ekspozycję biżuterii, naczyń, strojów itd.

Plan fortu.

Dzień 3 – forty Bahla, Jabrin, Nizwa oraz souq w Nizwa.

Zamek w Jabrin (Jabreen, Jibrin, Gibrin – postaci w jakiej zapisana jest nazwa tej miejscowości jest kilka, tyczy się to niestety większości nazw w Omanie) jest jednym z ładniejszych jakie widziałam! Może wiązać się to z tym, iż nie był zbudowany do obrony, a raczej jako rezydencja letnia Imama Bil’arab bin Sultana z dynastii Yaruba, który rządził tymi terenami w latach 1679-1692.

Wejście do zamku.

Plan budynku.

Zamek ten różni się od innych w Omanie, gdyż został zbudowany w czasie pokoju. Podczas krótkich rządów Bil’araba panował pokój i dobrobyt, dlatego też nie skupiano się tutaj na obronności. Jednakże można znaleźć tutaj również charakterystyczne dla obronności elementy, jak na przykład szczeliny, którymi na wroga wylewano zagotowany syrop z daktyli. Zamek ma trzy pietra, więc również odpowiednio wysokie mury i dwie wierze strażnicze, z których rozciąga się piękny widok. Oprócz tego znajdziemy w nim szkołę, meczet, bibliotekę, sąd, jadalnie, pokoje gościnne i co tam w każdym domu potrzeba – sypialnie, łaźnie, kuchnie…

Hol kuchenny.

Wystrój wnętrz tego zamku bardzo różni się od innych. Jest on znacznie bardziej przytulny. Rzeźbione okna, reliefy na ścianach i drewniane balkony przypominają bardziej pałac.

Poniżej zdjęcie pomieszczenia do wyciskania syropu z daktyli. Worki z daktylami kładło się na sobie na tych ‘wałkach’. Sok wyciskał się pod wpływem ciężaru daktyli. Następnie spływał rowkami do podstawionych naczyń.

Widok z wieży strażniczej.

A tu na drugą stronę.

Sypialnia.

Majlis – pokój spotkań.

Sufity są pięknie zdobione w całym zamku.

Biblioteka.

A to jak myslicie – co to jest?

Zamek jest otwarty dla zwiedzających od soboty do czwartku od 9.00 do 16.00 oraz w piątek od 8.00 do 11.00. Bilet kosztuje 500 baisa (ok. 5 zł).

Dzień 3 – forty Bahla, Jabrin, Nizwa oraz souq w Nizwa.

Opuszczamy góry na dziś i zwiedzamy forty. A Omańskie forty są warte zobaczenia! Wiele z nich zostało pięknie odrestaurowanych. W tym poście będzie o forcie w Bahla.

Miasteczko Bahla leży u podnóża gór Hajar, niedaleko góry Jebel Shams, około 400 km od Dubaju. Kiedyś była to tętniąca życiem oaza, leżąca na trasie handlowej. Częściowo fort powstał jeszcze za czasów przed islamskich, jednakże jego główny rozwój datuje się na 12 – 15 wiek, kiedy to terenami tymi władała dynastia Al Nebhan. Głównym przeznaczeniem fortu była siedziba lokalnego władcy lub w bliższych nam czasach gubernatora.

Widok na fort od strony dawnej wioski, która jak widać powoli rozpływa się w nicość.

Wnętrze fortu.

Jak widać nie wszystko zostało odrestaurowane.

Jak większość budowli tego typu w Omanie popadł w ruinę. Na szczęście został wpisany na listę światowego dziedzictwa przez UNESCO. W 1988 jeszcze znajdował się na liście obiektów zagrożonych. Omańskie władze zdecydowały o jego renowacji. Prace trwały prawie całe lata 90te, kiedy fort był zamknięty dla zwiedzających.

Obecnie można go zwiedzać od soboty do czwartku w godzinach 9.00-16.00 i w piątek od 8.00-11.00 (choć na ten piątek nie liczyłabym). Bilet kosztuje 500 baisa (ok. 5 zł).

Sala z niszami. Moja siostra stwierdziła, że to sala balowa… a w balowej wypada zatańczyć walca!

Widok na rozpływająca się starą osadę.

Fort ten jest idealnym przykładem tego typu budowli obronnych, jak również pokazuje potęgę plemienia Banu Nebhan. Jeżeli chcielibyście poczytać więcej na jego temat, kliknijcie w link do strony UNESCO. http://whc.unesco.org/en/list/433

Fort stoi na wzgórzu, które jest najwyższym punktem oazy i rozciąga się z niego piękny widok na całe miasteczko. Niektóre z wież mają 50 metrów wysokości, więc widok jest naprawdę ładny i niczym niezakłócony. Cały fort robi ogromne wrażenie, szczególnie, że został zbudowany z niewypalanej cegły!

Armata przy wejściu do fortu.

Widok na jeden z dziedzińców.

Wewnętrzna forteca

Okienko

Znajdźcie Pawła 🙂

Widok na nową Bahlę

Widok z fortecy na resztę fortu i miasto.

Zielona oaza w tle.

Pozostałości po starej Bahli.

Widok na fort z parkingu.

Widok na parking z fortu 😉

Polecam fort w Bahla, Zwiedzania to naprawdę frajda. Wspinanie się na mury i zaglądanie do zakamarków budzi wyobraźnię. Niesamowite jest również to, że pomimo braku klimatyzacji, wnętrza przynoszą przyjemny chłodek, nawet jak za dworze jest grubo powyżej 30 stopni.

Dzień 2 – krótki trek (3 godzinny) po po górach ‘Balcony walk’, miasteczko Al Hamra oraz wioseczka Misfat Al Abryeen.

O łażeniu po górach pisałam w poprzednim poście. Teraz czas na zwiedzanie zurbanizowanych części okolicy, czyli miasteczek i wioseczek. Nie zawsze należy wierzyć w to co piszą przewodniki. Mam tu na myśli Al Hamra, które opisane jest jako jedno z najlepiej zachowanych starych miast Omanu. Szczerze to co zobaczyliśmy trudno nazwać zachowanym. Niemniej oddaje ducha starego Omanu. W części tych rozlatujących się budynków jeszcze mieszkają ludzie, ale wiekszość jest już opuszczona i popada w ruinę.

Zbudowane starą metodą z cegieł z błota, nieodnawiane rozpływają się.

Biblioteczka.

oooo spooky 😉

Przykre patrzeć jak te stare domy się rozpadają. W czasach świetności musiały być piękne!

Sklepik

Tutaj również ludzi mieszkali jeszcze całkiem niedawno, bo do budynków doprowadzony jest prąd. A to wnętrze pokazuje jak ładne były, a może dalej są domy Omańczyków.

Jeden z odnowionych budynków, w którym znajduje się muzeum.

Wartą zobaczenia jest na pewno Misfat al Abryeen. I tu zgodzę się z przewodnikami – jest to bardzo ładna wioseczka, szczególnie w okolicach gaju palmowego, przez który przechodzi system falaj (kanały nawadniające i doprowadzające wodę). Budynki tutaj są zbudowane na skałach i wyglądają jakby wyrastały z niej.

Magicznie

Widok z hoteliku, w którym piliśmy kawę – Misfah Old House.

Gaj palmowy.

Super miejsce z ‘gadającymi’ cykadami i przemiłymi mieszkańcami.

Dzień pierwszy i drugi będzie razem, gdyż pierwszy był głównie drogą i mam tylko kilka zdjęć, a poza tym część miejsc była zamknięta. Dla przypomnienia, poniżej, wklejam jeszcze raz co mieliśmy oglądać w dwa pierwsze dni.

Dzień 1 – wyjazd z Dubaju i dotarcie w okolice Jebel Shams w górach Hajar, po drodze zahaczyliśmy o Al Ain (to jeszcze w Emiratach), dalej o Ibri oraz grobowce niedaleko góry Jebel Misht i miejscowości Al Ayn.

Dzień 2 – krótki trek (3 godzinny) po po górach ‘Balcony walk’, miasteczko Al Hamra oraz wioseczka Misfat Al Abreen.

W tym poście napiszę tylko o górach i naszym treku. O Al Hamra i Misfat Al Abreen będzie w następnym, ze względu na masę zdjęć.

Kilka zdjęć z Ibri, stary fort w ruinie oraz coś do czego skierowały nas znaki mówiące Ibri Castle – niestety zastaliśmy zamknięte drzwi i brak jakiejkolwiek tabliczki mówiącej o godzinach otwarcia. Kolejne zdjęcia to grobowce w Al Ayn. Dostarliśmy tam już po zmroku więc zdjęć nie udało się zrobić porządnych. Grobowce zostały zbudowane w epoce brązu (podobne do tych zobaczycie w jedym z kolejnych postów – dokładniej w takim o dniu 7).

Ibri

Ibri Castle

Grobowiec z Al Ayn

To tyle jeżeli chodzi o pierwszy dzień. Do hotelu dotarliśmy po 21. Może to dobrze, że pierwsze zetknięcie z górami Hajar mieliśmy w nocy, bo przynajmniej nie widzieliśmy przepaści jakie ziały koło nas 😉 Natomiast hotel super! Sunrise Resort Jebel Shams, spaliśmy w beduińskich namiotach. Jedyne na co można było narzekać to zimno, w nocy temperatura spadła do około 9 stopni, ale w końcu byliśmy na około 2000 metrów.

Za to widoki rano wynagrodziły wszelkie niedogodności.

Tak wyglądały nasze namioty,

A to okolica hotelu, a może powinnam nazwać to ośrodkiem?

Po śniadaniu wybraliśmy się na Balcony Walk, krótki trek po brzegu kanionu Wadi Nakhr (w przewodnikach można go znaleźć również pod nazwą W6). Z naszego hotelu do początku trasy mieliśmy około 21 km pięknymi górskimi drogami.

Trasa zaczyna się w małej miejscowości Al Kithaym, która znajduje się na końcu szutrowej drogi, kilka kilometrów za Jebel Shams Resort, a kończy w porzuconej wioseczce As Sab przyklejonej do zbocza góry. Al Khitaym to kilka domów i mały parking na początku trasy. Wszystkie szlaki w Omanie są oznaczone tak jak na poniższym zdjęciu, żółto – biało – czerowno. Znaki są narysowane dość często i wyraźnie pokazują, którą ścieżkę wybrać.

Widoki są zapierające dech w piersiach. Sam trek nie jest trudny i nie przeszkadza nawet to, że idzie się tą samą trasą z powrotem. Jest po prostu pięknie! Zresztą zaraz sami zobaczycie.

Ścieżka wije się wzdłuż brzegu kanionu, ale nie jest niebezpieczna. Kiedyś regularnie chodziły po niej osiołki. Jest to dość popularny trek, więc można po drodze spotkać dość dużo ludzi. Polecam zaopatrzyć się w dobre buty z porządnymi podeszwami, gdyż skały są dość ostre,

Prawda, że pięknie?

Opuszczona wioska As Sab. Zawsze zastanawiają mnie takie miejsca! Co skłoniło ludzi, aby tam zamieszkać? Z czego żyli? Źródło słodkiej wody tam jest, ale to w dalszym ciągu nie tłumaczy, jak dla mnie, czemu się tam osiedlili. Myślę, że kozy można wypasać w jakimś bardziej dostępnym miejscu.

Wszystkie domy są zbudowane z obrobionego kamienia, bez zaprawy. I trzymają się całkiem dzielnie.

To pewnie poletka, które uprawiali mieszkańcy. Patrząc na to co zostało w tych chatynkach, to myślę, że wioska była zamieszkana jeszcze całkiem niedawno, może 10-15 lat temu.

Ale widok mieli ładny 🙂

Po drodze spotkaliśmy sporo kóz 🙂 Lubię te zwierzaki!

To by było na tyle jeżeli chodzi o balcony walk 🙂

CDN

Właśnie wróciłam z ponad dwutygodniowych wakacji w Omanie. Najpierw wrzucę Wam co robiliśmy dzień po dniu, a potem będę to opisywać ze zdjęciami. Plan był taki aby zobaczyć dużo, więc dość napięty.

Dzień 1 – wyjazd z Dubaju i dotarcie w okolice Jebel Shams w górach Hajar, po drodze zahaczyliśmy o Al Ain (to jeszcze w Emiratach), dalej o Ibri oraz grobowce niedaleko góry Jebel Misht i miejscowości Al Ayn.

Dzień 2 – krótki trek (3 godzinny) po po górach ‘Balcony walk’, miasteczko Al Hamra oraz wioseczka Misfat Al Abreen.

Dzień 3 – forty Bahla, Jabrin, Nizwa oraz souq w Nizwa.

Dzień 4 – kolejna góra i trek – Jebel Akhdar i trek W18b przez wioseczki na brzegu płaskowyżu Saiq.

Dzień 5 – Ibra souq, Wadi Bani Khalid, sanktuarium żółwi w Ras Al Jinz.

Dzień 6 – Al Ayjah – miasteczko opanowane przez kozy. Sur – portowe miasto ze stocznią budującą statki dhow. Qalhat – ruiny średniowiecznego protu.

Dzień 7 – Wadi Tiwi, grobowce nieopodal Jaylah, Bimmah Sinkhole, a wieczorem po dotarciu do stolicy kraju souq Mutrah.

Dzień 8 – zwiedzanie Muscatu; meczet imienia Sułtana Qaboosa, następnie forty Al Jilali i Al Mirani oraz pałac sułtna w starym mieście; muzeum Bait al Baranda i wieczorem Mutrah souk raz jeszcze.

Dzień 9 – lot do Salalah i tam wycieczka na zachód od miasta – Mughsayl, przez ‘księżycowe góry’ i dalej na piękną plażę Fizayah.

Dzień 10 – wypad na wschód od Salalah – Mirbat, punkt z anomalią magnetyczną, baobaby, Sumhuran – ruiny miasta z początków I wieku n.e.

Dzień 11 – trochę byczenia się na plaży oraz miasto Salalah i jego Al Husn souq.

Dzień 12 – kolejna wycieczka, tym razem na północ od miasta do mauzoleum biblijnego Hioba i dalej w głąb lądu do ruin zaginionego miasta Ubar.

Po tym jeszcze dwa dni byczyliśmy się na plaży i 15 dnia wróciliśmy samolotem do Muscatu i dalej samochodami do Dubaju.

Oman jest PIĘKNY! Ludzie mili, tylko jedzenie mnie nie zachwyciło, ale to jedna mała drobnostka.

Na wstępie kolejna legenda 🙂 Lubię je 🙂

Są dwie legendy mówiące o tym czemu mańskie koty nie mają ogonów. Oto jedna z nich. Kiedy Noe wołał zwierzęta do arki, jeden z kotów wybiegł, żeby jeszcze raz zapolować na mysz. Kotka nie słyszała wołania, gdyż była tak skupiona na polowaniu. Normalnie udawało jej się bardzo szybko namierzyć zdobycz, ale tym razem nie mogła znaleźć żadnej myszki. Kiedy przyszedł czas na zamknięcie drzwi do arki, gdyż woda wzbierała już mocno, kotka strasznie przemoczona i ostatkiem sił,  wskoczyła przez zamykające się drzwi. Niestety ogon przytrzasnęły wielkie wrota odcinając go. Dlatego mańskie koty do dziś nie mają ogonów.

Poniżej fort Derby zbudowany około 1540 roku.

Mieści się w nim 8 armat.

Piękne widoczki 🙂

Kaplica św. Michała

Malutki kościółek pochodzący z XII wieku.

Wydaje mi się, że to poniżej to Castletown, ale głowy sobie urwać nie dam 🙂 W każdym razie kolejne urokliwe miasteczko 🙂

Super słodziackie małe drzwi 🙂

A tu drzwi dla wróżek 🙂 i Dynio

I kolejne drzwi dla wróżek 🙂

Strasznie urzekające są te wąskie uliczki.

I zacienone podjazdy

Kamienne domki

Kamienice

to gdzieś pośrodku wyspy 🙂

Kamienista plaża.

Czyżby prezenty dla wróżek?

Wyspa Man to niewielki skrawek lądu między Anglią a Irlandią. Jest to magiczne miejsce na mapie Europy. Zapytacie dlaczego… jest tak dlatego, że tam dalej żyją legendy i wiara w magiczne stworzenia 🙂 Myślę, że to dlatego, że jest wiele miejsc, które pobudzają wyobraźnię.

Od przyjaciół, którzy tam mieszkają dostałam książkę z mańskimi legendami i opowieściami. Można w niej przeczytać czemu tamtejsze koty nie mają ogonów (i faktycznie nie mają!), czemu tamtejsze barany mają dwie pary rogów i inne. Ja przytoczę pokrótce legendę o powstaniu wyspy 🙂

Tysiące lat temu odbyła się bitwa dwóch gigantów. Irlandczyka Finn’a Mac Cooil i rudzielca ze Szkocji, którego imię nie zostało wspomniane. Kiedy Finn zaczął zdobywać przewagę, szkocku gigant zaczął uciekać. Był znacznie szybszy od Finn’a, więc ten obawiając się, że rudzielec mu ucieknie sięgnął i wyrwał kawał ziemi i cisnął nim w uciekiniera. Nie trafił jednak, a ogromna połać ziemi wpadła do morza mniej więcej w połowie drogi z Irlandii do Anglii. I tak legenda tłumaczy powstanie wyspy 🙂

Wyspa jest malutka ale bardzo malownicza. Nawet pod koniec listopada była niesamowicie zielona. Wiosną i latem musi być tam baaardzo pięknie!

Poniżej kilka zdjęć z Douglas, stolicy wyspy.

Bardzo podoba mi się takie wykorzystanie uchwytów na flagi.

Miasteczko jest przepiękne, z niską zabudową.

Całe ustrojone na nadchodzące święta!

Wąskie uliczki z masą malutkich sklepików i kawiarenek. Jako, że to małe miasteczko to życie zamiera w nim koło godziny 17.00. Otwarte dłużej są puby i niektóre restauracje.

Super widok musi być kiedy przypływa się do Douglas promem 🙂

Kolejną piękną rzeczą na wyspie są doliny. Absolutnie urokliwe miejsca, z mgłą opływającą ich dna. Tu właśnie czai się i rodzi magia tej wyspy. Myślę, że to one sprawiają, że mieszkańcy wierzą we wróżki 🙂 Jest nawet most wróżek; kiedy się przez niego przejeżdża trzeba wróżki pozdrowić, jeżeli się tego nie zrobi to mogą nam spłatać jakiegoś figla.

Przez 4 dni jak byliśmy na Gili Air odpoczęłam jak prawie nigdy dotąd. To miejsce ma niesamowitą atmosferę. Mimo, że jestem typowym mieszczuchem i kocham wielkie miasta i wszystkie ich dobre i złe strony, ta wysepka przemówiła do mnie. Myślę, że dla życia tam mogłabym porzucić miejskie wygody. I zamienić proporcje – cały rok tam i koło miesiąca gdzieś na przykład w N0wym Jorku 🙂

Taki mieliśmy widoczek z naszej śniadaniowni. Codziennie rano mogłam oglądać sobie Rinjani 🙂

Wulkan Rinjani

Tam byłam 🙂

Zachody słońca warte obejrzenia! Codziennie! Na wschód nigdy nie wstałam 😉

Nirvana 🙂

Shot with DXO ONE Camera

Shot with DXO ONE Camera

Kolejna niesamowita strona to jedzenie. Wszystko co jadłam tam było absolutnie pyszne. To poniżej to Gado Gado czyli sałatka z sosem z orzeszków ziemnych.

A tak i Indonezyjskie piwo Bintang! Bardzo lubię, takie wakacyjne w smaku!

A oto nasz hotelik! Cena bardzo rozsądna, a pokoje ‘domki’ bardzo wygodne i czyste. Chłopaki, które go prowadzą bardzo się starają. Polecam z czystym sumieniem.

Nowo otwarty i jeszcze pracujący na siebie. Kiedyś po środku powstanie basen.

I trochę zdjęć z morza na wyspę.

Shot with DXO ONE Camera

To nasze pożegnanie z Gili.

Bardzo smutno wracać do domu z takich miejsc.

a było tak pięknie…

Na Gili Meno popłynęliśmy ponurkować i zjeść lunch. Rafa dookoła wyspy jest piękna! Wyspa malutka i bardzo spokojna. Idealna dla tych co chcą uciec od ludzi na chwilę.

Dziś znowu kilka zdjęć, bo co tu dużo gadać jak jest tak pięknie!

Mała przerwa na trochę pilatesu na plaży 🙂

Poniższe zdjęcia to jedyna rzecz, która mi się nie podobała. Nazwali to żłobkiem dla żółwi, czyli połapali małe żółwiki i trzymają je w tych basenikach 🙁